Vandaag een down. De ochtend loopt nog lekker. Gymnastiek met Olga Commandeur. Douchen, haren wassen. Ontbijten. Tot zover ging het goed.
De rest van de dag kreeg ik weer meer pijn. Ik was geïrriteerd omdat het ziekenhuis maar niet belde. Op mijn afsprakenkaart hebben ze gezet dat ik vandaag een belafspraak met ze heb. Wachtend op een belangrijke mededeling neem ik de telefoon overal mee naar toe. Mee naar de wc en mee als ik een dutje ga doen. Om 16.00 uur hebben ze nog niet gebeld. Ik heb geen zin om ze zelf te bellen. Ik heb namelijk eerder op zo’n telefonische afspraak zitten wachten, en uiteindelijk wel zelf gebeld. Anderhalf uur ben ik toen bezig geweest om de juiste persoon te pakken te krijgen. Daar heb ik nu geen energie voor. Morgen heb ik een afspraak bij de chirurg, ik neem aan dat zij de uitslag voor me heeft.
Boven vermaakte ik me beter dan beneden. De dag lijkt heel lang te duren. Ik weet niet wat ik kan doen. Ik kan hetzelfde doen als boven, tv kijken, schrijven, lezen, googlen maar dat gaat vandaag, hier beneden gewoon niet.
Ik krijg nog even bezoek. Een geliefd familielid. Ze vertelde me dat ze de keus of ze mij vandaag een bezoek zou brengen of niet af had laten hangen van wat ze onderweg van haar werk naar huis tegen zou komen. Een bevestiging, een teken, zal ik maar zeggen. We hebben hartelijk gelachen want wat kwam ze tegen vertelde ze. Een vrachtwagen waar op stond geschreven: “expeditie borst”. Dat was toch wel een duidelijk signaal. We hebben gezellig koffie gedronken en bijgekletst.
Ik ga naar mijn mandje en hoop morgen op een “Up”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten