Een discussie met mijn dochter is de aanleiding voor een herinnering. Het gaat over mij en mijn moeder.
Ik miste de aandacht van mijn moeder. Ik was 14 en ik miste haar. Ik vroeg nooit wat van haar. Bang voor haar emotie. Ik werd nooit boos op haar. Bang voor haar emotie. Als ik wat van haar nodig had of alleen maar wilde laten weten hoe het met mij ging gaf ik kracht aan mijn mededeling door erbij te huilen. Dan werd ik gezien en gehoord. Dat ik haar miste kon ik niet zeggen, ik was me er amper bewust van dat dat het was.
Op mijn 14e kwam er een omslagmoment. Verliefd dat ik was op mijn vriendje en de thuissituatie, daar waar ze me toch niet zagen, maakte samen dat ik een nacht wegbleef van huis.
Ik durfde de volgende dag niet naar huis. Bang voor haar emotie.
Eerst maar naar papa, bedacht ik. Die was in Pieterburen. Hij moest iets regelen voor me, hij moest de emotie van mama breken met een telefoontje.
Toen, op mijn 14e, na die gebeurtenis heb ik een besluit genomen. Ik ging stoppen met te verwachten dat ik de aandacht die ik nodig had, en zo graag wilde, nog zou krijgen. Laat maar, ik doe het zelf wel.
Hierdoor veranderde de relatie tussen mijn moeder en mij. Een soort van vriendschap ging ik hiermee met haar aan. Ik ging mijn leven zelf regelen en stond geen enkele moederlijke inspraak van haar toe.
Een enkele keer leidde dit tot een discussie. Bijvoorbeeld toen ze kenbaar maakte dat ze graag bij de bevalling van mijn eerste kind wilde zijn. Geen haar op mijn hoofd die dat toestond.
Er zijn nog wel een paar momenten geweest dat ik me kind van mijn moeder gevoeld heb. Toen ik ging trouwen bijvoorbeeld, toen deed ze “moeder dingen” voor mij en toen ik een miskraam kreeg kwam ze naar me toe, toen ik het haar aan de telefoon vertelde. Die schaarse momenten blijven me heilig.
Verder had ik een prima “vriendschappelijke” relatie met haar. We hebben veel gezellige momenten met elkaar gehad en leuke dingen met elkaar gedaan. Ik hield haar wel op gepaste afstand, nog altijd bang voor haar emoties. Die gepaste afstand heeft er helaas wel toe geleid dat ik haar niet goed heb leren kennen en haar nooit meer geknuffeld heb. Het was namelijk een hele leuke vrouw, met humor, uitstraling en een flink portie creativiteit. Met bijzonder interessante gedachten gangen en een bepaalde kijk op het leven. Daar had ik veel meer van willen weten en willen leren.
Maar wat een lang verhaal…………wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik trots ben op mijn dochter. Omdat ze mij dingen durft te vragen, omdat ze boos op mij durft te zijn. Ze is niet bang voor de emoties van haar moeder. Wij hebben weer andere dingen maar kunnen wel tegen elkaar zeggen Ilufjoe………
Odile is een kanjer en een heel lief knap chicky ;-)
BeantwoordenVerwijderen