Taartje

Totaal niet zenuwachtig voor de uitslag van de schildwachtklier laat ik me naar het AVL rijden. Nu nog door Bart. Straks, wanneer ik bestraald word, laat ik me rijden door een taxibedrijf. 28 keer. Ik heb het geïnformeerd en er mag altijd een “begeleider” met me mee, mits ik het van te voren meld. Wanneer de data bekend zijn maak ik een begeleiderschema, er hebben zich veel begeleiders aangemeld.

In de wachtkamer voelt het anders dan anders. Ik bedoel, ik voel me anders. Eerder voelde ik me hier vooral onzeker en zielig. Nu voel ik me een oud wijf, ik strompel naar het toilet, en op de stoel zit ik op het puntje, rechtop omdat mijn lijf niet ingezakt kan zijn door de wond. Verder voel ik me ervaren en zeker. Ik observeer de mensen in de wachtkamer. Kanker pakt iedereen. Chinees, dik, jong, mooi, zwart, mager, ongezond, klein, langharig, Turks, dun, lelijk, blank, knap, oud en gezond. Dit alles zie ik in de wachtkamer zitten, binnenkomen of weggaan.

De chirurg begint al met het vertellen van de uitslag voordat ik zit. Ik vind hem gunstig zegt ze. Graad 1, de minst agressieve vorm. 1,3 cm groot. Hij is hormoongevoelig. Hij is radicaal eruit. Wel nog wat DCIS gevonden in het weefsel (voorstadium van borstkanker)

En een schone schildwachtklier.

Op deze uitslag heb ik gisteren de hele dag gewacht. Het blijkt een misverstand dat ze me erover zouden bellen.

Pfff, wij zijn natuurlijk heel blij met deze uitslag. Met name die van de klier. Kan ik weer wat wegstrepen. Klaar.

Over twee weken krijg ik de uitslag van de mammaprint – mindact studie – genprofiel. Dan wordt via een loting bepaald of ik chemo ga krijgen. (nog even voor de duidelijkheid, uiteindelijk bepaal ik dat natuurlijk zelf).

Ik maak een afspraak met een internist die me gaat informeren over de mogelijke hormoontherapie. En ik mag een afspraak van de chirurg afzeggen. Een afspraak met een mammacareverpleegkundige die mijn wond zou controleren. Mijn wond geneest goed, de chirurg bevestigt dat. Ze vindt ook dat ik mijn truitje uittrek als een jongetje. Nou dat doe ik volgens mij helemaal niet want jongetjes trekken bij hun nek hun shirt omhoog tot die binnenstebuiten over hun hoofd gaat en ik doe het met gekruiste armen. Afijn, hoe ik het ook doe, het gaat niet gemakkelijk.  

Om 19.00 uur snijden wij een roze taartje aan. Om te vieren dat mijn klieren schoon zijn.

Nu weer een dagje rust en donderdag een afspraak met de radiotherapeut over het bestralingstraject.