Een pijnstillertje minder was geen goed plan. De huisarts heeft een goed gesprek met mij gevoerd en me er aan herinnerd dat het een flinke ingreep was, dat men er een jaar of 5 geleden nog 10 dagen mee in het ziekenhuis lag. Dat ze het niet eens kan zijn met het AVL om patiënten na 1 dag al naar huis te sturen en ook niet dat de drain er dan al uit is. Ze wilt absoluut niet dat ik een douche neem in mijn eentje, ze checkt of ik me wel ergens aan vast kan grijpen of dat ik wel een stoel meeneem. Om te zorgen dat ik daarop bijkom in plaats van op de badkamervloer. Ik vind het fijn dat ze haar bezorgdheid toont. Het heeft echt tijd nodig zegt ze. Ze waarschuwt me ook voor de bekende terugval.
Ik voel mijn grenzen goed en merk ook dat mijn leven daar nu om draait. Hier, op mijn slaapkamertje, nu. Een klein wereldje waarin tijd juist even niet meer mee doet. Een klein wereldje waarin ik me beweeg binnen mijn grensgebied. Ik tast voortdurend af waar mijn bereik ligt.
Ik schuifel een paar keer per dag naar een ander vertrek om daar een opfrissertje te halen of wat te laten. Dat andere vertrek ligt net binnen mijn bereik.
Als ik wakker word kijk ik niet op de klok maar ik zie of het licht of donker is. Als het nog donker is slaap ik weer verder. Als het licht is word ik wakker.
Het maakt niet uit hoe laat het is.
Het is voortdurend zo als het is. Tijd heeft hier niets mee te maken.
Af en toe dwaal ik af, uit dit kleine wereldje. Ik dwaal af en het begrip tijd dringt mijn hoofd binnen. Ik verlies dan mijn geduld. Alles doet me pijn. Ik jammer, en vraag me af wanneer de pijn over is. Wanneer ik weer kan sporten. Wanneer ik weer kan masseren. En koken. Wanneer ik weer naar buiten kan. Waarom ik in hemelsnaam de pech had, kanker te krijgen.
Wanneer ik het begrip tijd toelaat in mijn hoofd krijg ik een terugval. Een mentale terugval. Alles is oneerlijk. Emoties komen naar boven, verdriet…boosheid…angst….
Wanneer ik weer terugkeer in het nu, en rustig ademhaal, me vooral niet concentreer op het operatiegebied maar me er juist van laat afleiden door massage, voel ik me weer beter(der).
Ik bemoei me wel met de tijd van de rest van het gezin. Zij moeten natuurlijk op tijd dit en op tijd dat. Naar school, naar de tandarts, werk, noem maar op. We leven in twee verschillende werelden. Onze wereldjes komen af en toe even samen op mijn bed, waar we samen ff chillen.
Ik laat “tijd” nog mooi een tijdje uit mijn leven. Ik neem hem zelf wel maar laat me nog niet door hem nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten