Het is eind juni. Precies een half jaar geleden werd mijn leven een kankerzooitje.
Ik wil het afsluiten. Ik ga het afsluiten. De Internist zei me een keer dat ze tegenwoordig eigenlijk niet echt meer aan genezenverklaringen doen. Dat heeft me in de war gebracht en ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om daar met haar over te praten. Daarom heb ik besloten dat ik het zelf wel afsluit. Ik kan mezelf niet genezen verklaren maar ik kan wel zeggen dat ik een kwaadaardige tumor in mijn borst had, ik ben er aan geopereerd, de nabehandeling is achter de rug.
De hormoonkuur die eigenlijk bij de nabehandeling hoort neem ik mee mijn nieuwe hoofdstuk in.
Ik weet nog niet onder welke noemer. Misschien wel als een soort van vitaminepil. Een vitaminepil met bijwerkingen? Of beter een ondersteunend supplement die ik nodig heb om gezond te blijven.
Ik wil wel doorgaan met bloggen. Het schrijven en delen bevalt me. In de vakantie ga ik nadenken over hoe en wat. Natuurlijk zal het af en toe nog over kanker gaan. Ik hoop dat het alleen nog maar de controlemomenten worden die me in de toekomst confronteren met kanker.
Het aantal verschillende check-ups neemt gewoon toe in mijn leven. Ik ga naar de tandarts, ik laat een uitstrijkje maken en ik word gecontroleerd op borstkanker.
Na deze gebeurtenis is het makkelijker geworden om een aantal dingen in mijn leven los te laten. En met dat loslaten komt vanzelf mee dat ik ruimte maakt om nieuwe dingen toe te laten, mezelf andere dingen toe te staan. Ik vind dit makkelijker geworden in de zin van: het kost me minder energie. Ik heb geleerd hoe ik in korte tijd mijn balans kan hervinden, te herstellen.
Ik zoek een item voor mijn “nieuwe” blog. Een titel voor mijn “nieuwe” boek. Een naam voor het “nieuwe” hoofdstuk in mijn leven.
Ik heb zoveel positieve, enthousiaste en leuke reacties gehad op mijn “kankerzooitjesblog”. Het heeft me gesterkt, kracht gegeven om door dit deel van het kankerproces heen te komen. Het heeft me ook geprikkeld om te blijven schrijven. Het vervelende is alleen dat wanneer ik “nadenk” over schrijven, ik heel onzeker word. Ik schrijven? Waarover dan? Met welk doel? En voor welke doelgroep? Waarom? En nog wat van die dingen………
Het schrijven geeft me inzicht en overzicht. That’s what I need. Alvast een hele goede reden om het te blijven doen. Ik ga het schrijven op een to do geeltje zetten.
Met het loslaten van het item “kankerzooitje” ontstaat er vanzelf ruimte voor een nieuw item.
Hierbij besluit ik dat mijn leven vanaf nu geen “kankerzooitje” meer is. Ik neem het roer weer over van “kanker” en vaar waar ik wil varen. Ik ga het nieuwe item eerst voelen voor dat ik het benoem. En of het interessant is voor anderen om te lezen zal vanzelf wel blijken. En zo niet, dan niet.
Onlangs had ik het met twee vriendinnen over “open zijn”. Eerlijk zijn over je gevoelens betekent dat voor mij. Dat schijnt niet handig te zijn wanneer je moet solliciteren, bespraken we. Ik snap dat, maar het irriteert me. Ik ben blij dat ik nu niet hoef te solliciteren in een maatschappij waar je niet “open” mag zijn. Ik heb heus wel geheimpjes, maar ik ervaar zoveel liefde wanneer ik open ben en deel.
Want als ik deel dan hou ik mijn hart open. En dan ervaar ik liefde. Liefde overwint alles. xxx Tamara
