Over mij

Als ik in de spiegel kijk.

Hier wilde ik al die kankermaanden al over schrijven. Het kwam er niet van. Vanaf de dag dat ik te horen kreeg dat ik kanker had tot de operatie duurde bijna 3 maanden. Ik schreef over het reilen en zeilen van de onderzoeken. Ik keek wel vaak in de spiegel.

                          

Ik heb altijd iets met spiegels gehad. Ik vind ze leuk, grappig, bijzonder, vaak mooi, soms verraderlijk lelijk. Een spiegel is helder en licht. Nu ik dit schrijf vraag ik me af of ik het over de spiegel heb of over wat ik in de spiegel zie.

Ik kon vroeger heel veel tijd besteden aan het kijken in de spiegel. Naar mijn ogen, naar mijn haar, mijn mond, mijn tanden. En dan vond ik daar wat van. Het viel me op dat ik er niet altijd hetzelfde van vond.

Ik keek ook vaak met een spiegel in de spiegel. Dan kon ik mijn figuur goed bekijken. En ook beoordelen. Ik bleef kijken maar het werd er niet beter op. Ik wist precies wat ik niet vond kloppen aan mijn figuur.

Ik ontdekte, wanneer je enprofile kijkt met een spiegel in de spiegel, de linkerhelft van mijn gezicht heel anders was dan de rechterkant van mijn gezicht. Later las ik een keer dat de ene helft op je vader lijkt en de ander op je moeder.

Gekke bezigheid voor een kind, als ik er aan terug denk.

Het is niet over gegaan, ik kijk nog steeds graag in de spiegel. Natuurlijk om te beoordelen hoe ik eruit zie.

Stel dat ik me niet lekker voel en ik moet ergens naar toe. Dan check ik in de spiegel of je het kan zien. Soms heb ik geen zin om te delen hoe ik me voel.

Stel dat ik uitga. Dan maak ik me mooi met behulp van de spiegel.

Stel dat ik me verdrietig voel, dan ga ik uit nieuwsgierigheid kijken hoe ik eruit zie.

Stel dat ik eens ontzettend blij ben. Dan loop ik naar de spiegel om te kijken of mijn ogen glimmen. Dat is leuk om naar te kijken.

Ik heb wel eens gehoord en gezien dat er mensen bestaan die niet zo goed met spiegels om kunnen gaan.

Tijdens mijn opleiding voor massagetherapeut kwam er een klasgenootje op visite. We kenden elkaar nog niet zo goed. In verband met onze therapeutische ontwikkeling bracht zij de spiegels in mijn huis ter sprake. Het viel haar op dat ik “overal” spiegels had staan. Ik telde, het waren er 4. 1 op het toilet, 2 in de gang en 1 in de woonkamer. Het was mij nog nooit opgevallen dat ik “veel” spiegels had. Voor haar was het duidelijk te veel, ze vertelde dat zij heel veel moeite had om in een spiegel te kijken. Ik was best wel naïef verbaasd. Hier had ik nog nooit over nagedacht. Ik kon me het leven zonder spiegel niet voorstellen.

Op een ander moment, toen ik als assistente mee was om een therapeutisch weekend te begeleiden, deden we een spiegelsessie. Toen ontdekte ik dat er een heleboel mensen waren die niet naar zichzelf durven te kijken.

In mijn eerste 3 kankermaanden werd ik beoordeeld op hoe ik eruit zag. Eerst kreeg ik de vraag: hoe gaat het met je? En ongeacht het antwoord kreeg ik daarna vaak te horen. Goh, maar je ziet er wel goed uit! Tegenwoordig kan ik omgaan met complimenten, dus ik neem die hartelijk in ontvangst en bedank ervoor. Die complimenten pepte mij op.

Daarna keek ik in de spiegel. En dan dacht ik vaak, ze kijken niet goed. Kijk dan naar die oogjes! Ik zag ze moe en verdrietig, angstig en gespannen. Ik zag wit, geen energie. Ik zag wat ik voelde.

Er waren momenten bij dat ik anders uit mijn ogen keek. Het moment dat we de foto maakte voor op mijn blog. Het was een plotseling en krachtig besluit. Er moest een foto op komen. Een foto dat ik in de spiegel kijk. Vraag me niet waarom. Ik wilde het zo, vast en zeker. Ik vind mijzelf nooit fotogeniek, ik heb een hekel aan geposeerde foto’s. Ik weet niet hoe ik moet kijken. Ik heb meestal een neplach.

Ik kan beter in de spiegel kijken dan naar een foto van mezelf. Wat is het verschil? Enfin, de foto is precies zo geworden als ik hem wilde hebben. Ik kan er goed naar kijken.

Ik weet nog hoe ik me voelde op het moment dat deze foto werd gemaakt. We hadden geprobeerd wat spontane actiefoto’s te maken. Deze waren niet om aan te zien (voor mij). Dat van die spiegel had ik allang bedacht maar ik durfde het niet te zeggen. Ik was onzeker en wilde mijn vriend de fotograaf de kans geven zijn creativiteit te laten spreken. Ik was meer met hem bezig dan met mezelf. Op een gegeven moment besloot ik mijn eigen creativiteit ook mee te laten doen.  Het werd een leuke samenwerking, we hebben wat afgelachen. Ik kreeg wat ik wilde, en zo keek ik in de spiegel. Tevreden en zeker. En zo voelde ik me ook.

Ik zie ook wel dromerig op die foto but that’s me.

Als ik nu naar de foto kijk verbind ik hem aan de periode dat ik nog niet wist waar ik aan toe was met kanker. Dubbele gevoelens levert hij me dus op. Dat is het verschil met wanneer je in de spiegel kijkt en wanneer je naar een foto kijkt. Het spiegelbeeld is “nu” en een foto is verleden tijd. Misschien maar eens een nieuwe maken.

Als ik in de auto door Bart naar Amsterdam gereden word kijk ik vaak in het spiegeltje. Het valt me op dat ik er op de heenweg altijd anders uitzie dan op de terugweg. Wanneer me een uitslag te wachten staat zie ik letterlijk wazig in het spiegeltje. Op de terugweg kijk helder en is de spiegel dat ook weer.

Mijn wond bekijk ik ook via de spiegel. Dan kan ik hem beter beoordelen. Hij is boven verwachting mooi. Het litteken is een lange steel met een rondje er boven op. In mijn verbeelding maak ik er steeds een bloem van.

Als ik in de spiegel kijk naar mijn gezicht, ongeveer 3 weken na de operatie dan zie ik……………

Dat de kapper mijn haar moet verven. Ik zie grijs.

Dat ik knijp met mijn ogen. Ik ben moe.

Dat mijn frons er standaard zit. Ik maak me soms zorgen.

Dat ik lachrimpeltjes krijg. Gelukkig maar.

En nog altijd dromerig.

Ik wacht maar even met het maken van een nieuwe foto. Wanneer ik me een keertje top voel, zal ik in de spiegel kijken of het klopt en dan bel ik gauw mijn fotograaf.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------

 "Schoonheid is leven wanneer het leven haar heilig gelaat onthult.

Maar jij bent het leven en jij bent de sluier,

de schoonheid is de eeuwigheid die in een spiegel zichzelf beschouwt.

Maar jij bent de eeuwigheid en je bent de spiegel."

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een vrouw staat voor de spiegel en zegt: "Oh, wat zie ik eruit! Mijn haar wordt grijs en ik heb wallen onder mijn ogen. Mijn lijf zakt uit en ik krijg rimpels. Ik heb een complimentje nodig". "Oke", zegt haar man die achter haar staat. "Je ogen zijn nog prima..."

================================================================

Mijn borsten

1978, ik was 9 jaartjes. Ik kan me niet herinneren dat ik er bewust mee bezig was. Mijn bewustwording werd geholpen door het brutaalste jongetje uit mijn klas. Hij was een verwend rijk jongetje uit het Gooi. Een kast van een huis in Bussum. We hadden een keer les bij hem thuis. Er was iets op school, een lekkage of iets van dien aard. Met de hele klas kregen we een paar dagen les in de woonkamer van dat enorme Gooische rijkeluishuis. Dat maakte indruk op mij. En wat dus ook indruk op mij heeft gemaakt is de opmerking van dat jongetje. Na de kerstvakantie ging ik naar mijn nieuwe school. De Vrije school, omdat mijn moeder zich plotseling antroposofisch ging gedragen. Het jongetje was ook nieuw. Wij moesten voor de opening van de dag, achter ons stoeltje blijven staan om gezamenlijk een spreuk te zeggen waarmee we de dag begroette. Iedere dag diezelfde spreuk over: de zonne komt op…………..Ik stond daar, verlegen, in een door mijn moeder gehaakt bordeauxrood spencertje. Dat rotjong riep door de klas, haha Tamara heeft al borsten………….

Zo werd ik me voor het eerst bewust van mijn borsten. Ik ging er op letten. Het leek alsof nog niemand ze kreeg. En daarom schaamde ik me de eerste tijd voor mijn borstjes. Geen strakke truitjes en zeker geen zelfgehaakte spencers meer voor mij. De schaamte ging een klein beetje over in de 4^e klas, toen was ik niet de enige meer. Toen was ik wel weer de enige die ongesteld was. Daar kreeg ik gelukkig een lotgenote in toen ik in de 5^e klas zat. Deze vroege ontwikkeling, zei mijn moeder, kwam vanuit mijn Indische/joodse achtergrond. Zij had dat namelijk ook gehad.

Mijn eerste bhtje kan ik me heel goed herinneren. Ik had hem wel samen met mijn moeder gekocht maar we hadden er eigenlijk niet over gepraat. Ik dacht werkelijk dat je een bh ook ’s nachts moest dragen. Een paar maanden gedaan geloof ik, totdat ik besloot dat dat echt niet lekker zat.

Op mijn 14^e, mijn eerste sexuele ervaring met mijn borsten en mijn vriendje. Nooit gesproken met mijn ouders over sex. Ik deed het gewoon en mijn borsten deden gewoon mee.

In de pubertijd, zo ongelooflijk ontevreden over mijn lijf. (Lieve schat, zeg ik nu tegen mezelf, je had een prachtig lijf. I love you just the way you are…). Onzeker, niet ontvankelijk voor complimenten. Ook altijd op de achtergrond blijvend bij familie en vrienden als het ging om naaktheid.

Behalve bij het jazz-ballet groepje waar ik in danste. Daar durfde ik op de voorgrond, vond ik zelf. Mijn danslerares dacht daar anders over, ze vond me nog altijd bescheiden. In het theater, waar we één keer per jaar een groot optreden hadden stond ik vaak vooraan, in de spotlights. En een keer zelfs met een knalgeel, zelfgemaakt, pakje. Haha mijn borsten floepte er tijdens het tapdansen bijna uit. Trots op mijn pakje en zelfverzekerd stond ik daar voor 500 man, te pronken en te swingen. Althans zo voelde het voor mij. Het leek mij wel wat om show te dansen of beroemd te worden op het podium. Maar niemand zou me vast mooi genoeg vinden, te dikke benen, kromme benen, kleine borsten. Tot mijn 23^e danste ik daar in een selectiegroepje. Verder dan de Henny Huisman Soundmixshow ben ik nooit gekomen. Maar ach het was leuk om dat een keertje mee te maken. Jaques Dancona, Barry Stevens en volgens mij een heel jonge Irene Moors in de jury. Haha en wij dansten op Janet Jackson.

Trouwens ook nog een keer een voorstelling gedanst met mijn moeder. Ik 12 jaar en zij 33 jaar. Zij deed een onwijs sexy dansje met een gozer en ze droeg een netpanty.  Ze deed dat heeel goed. Ik geloof dat we dezelfde ambitie hadden en flair. En die arme Rosa die later terecht kwam op de balletacademie met het gevoel dat ze dat voor ons mama moest doen. Ze leerde wel het beste dansen van ons 3.

Toen ik een jaar of 18 was had ik een vriendinnetje die werkelijk rondhupste in haar blote borsten. We gingen regelmatig in de sauna, en door haar gedrag lukte het mij ook om me wat vrijer te voelen in mijn blote borsten waar ik nog altijd gene voor had.

Op mijn 23^e kreeg mijn moeder borstkanker. Al gauw waren “borsten” verbonden aan “drama”. Ik onderzocht iedere dag onder de douche mijn borsten, met heel veel angst. Ik was op zoek naar: heb ik het ook al. Ik las een verhaal in de libelle van een vrouw met borstkanker. Haar dochters hadden hun borstweefsel preventief laten verwijderen. Ik vond dit echt kolder. Dat doe je toch niet? Ik zie het wel….later… dacht ik. Ik wil eerst kinderen krijgen.

Op mijn 24^e hadden mijn borsten mijn eerste kind moeten voeden. Althans, ik wilde dat heel graag. Ik vond het vanzelfsprekend, gezond en makkelijk. Dit ging niet door. Het arme kereltje heeft de eerste 10 dagen van zijn leven haast geen druppel binnengekregen. Het ging gewoonweg niet. Mijn borsten waren groter dan mijn hoofd, voelden als bakstenen en zaten vol melk. Er stond zoveel spanning op dat mijn tepel daardoor gladgetrokken niet te happen was voor mijn baby’tje. Mijn kraamhulp en ik waren de hele dag bezig het mannetje aan de tiet te krijgen. Het was haar in 25 jaar nog nooit niet gelukt. Het kindje huilen, het toeschieten van de melk, ik pijn en huilen. Er ontstond een rare wisselwerking. De kraamhulp haalde al haar truckjes  uit de doos. Van zuignappen tot uiteindelijk een elektrische kolf. Dit was het moment dat ik er mee kapte, ik voelde me een koe en het bloed spoot eruit. Koste wat het kost? Nee dit ging te ver.

Mijn tweede baby’tje mocht het één dag proberen. Het ging niet anders dan de eerste keer. Ook dit liefje kon mijn tepel niet te pakken krijgen. En ik voelde de pijn nog van een jaar geleden, van mijn eerste borstvoedingervaring.

Tijdens mijn zwangerschappen vond ik mijn borsten trouwens geweldig mooi.

En last but not least, het meisjesbabytje. Zij mocht het helemaal niet meer proberen. Sorry schatje. ILufjoe.

Tijdens de zwangerschap dus geweldige borsten, maar daarnaa……………….Ik weet nog toen mijn moeder overleed, woog ik 52 kilo en waren mijn borstjes echt te klein. Toen de grootste stress voorbij was en ik een voor mij weer gezond gewicht had, was ik wel weer tevreden. En van mijn 35^e tot mijn 40^e merkte ik dat het aankomen of afvallen niet meer zo’n invloed had op het formaat van mijn borsten.

Na mijn laatste zwangerschap, nog steeds onder de douche op zoek naar een knobbel, sprak ik met mijn huisarts af dat ik het handmatige onderzoek alleen nog maar door haar zou laten doen en dat ik, gezien de situatie van mijn moeder, een keer per jaar een mammografie zou krijgen.

Een mammografie. Hoe verzinnen ze het. In allerlei standjes, je borst zo plat als een dubbeltje. Vanaf de afspraak die ik telefonisch met het ziekenhuis maakte totdat ik geweest was voelde ik spanning. Ik sprak er niet over, ik deed net alsof het niets voorstelde. Ik had het ook nodig om dat zo te voelen, anders werd ik gek.

Dat ik geen zelfonderzoek meer deed leverde me op dat ik het hele jaar er niet mee bezig was tot dat het onderzoek naderde. Dan werd ik zenuwachtig maar ging ik stoer in mijn eentje een mammo laten maken om te horen dat ik geen kanker had. Hoe dichter ik de 40 naderde hoe banger ik voor het onderzoek werd. Want mijn moeder had op haar 43 borstkanker gekregen.

Van mijn 35^e tot mijn 40 was ook de periode dat ik ontdekte en toeliet dat mijn borsten soms best wel gezien mochten worden. Ik bedoel, ik schaamde me niet meer in de sauna of in de sportschool.  En ontdekte dat een decolleté bij mij ook mooi is.

I love you just the way you are………………

Op mijn 40e sloeg ik de mammografie over. Toen had ik wat anders uit te zoeken in mijn leven.

Toen ik net 41 was geworden vond ik dat het weer moest gebeuren. Ik stelde het uit en stelde het uit. Bart haalde voor mij vast een verwijzing. Ik stelde het uit en stelde het uit. Een vriendin vroeg me of ik niet weer eens een mammo van mijn mamma’s moest laten maken. Ik stelde het uit en stelde het uit. Ik zag er als een berg tegenop. Ik vroeg of Bart met me mee wilde gaan, ik weet niet waarom…..

Ik ging op 28 december 2010 naar het ziekenhuis voor het maken van een mammografie. Om natuurlijk net als alle voorgaande jaren te horen dat ik geen kanker had. 3 uur en verschillende onderzoeken later stonden we buiten het ziekenhuis met een weeïge nasmaak. Op 3 januari 2011 kreeg ik officieel de diagnose borstkanker.

Toen brak er een ongelooflijk kankerzooitje in mijn leven uit. Dat kan je lezen in mijn dagboek.

Op 17 maart 2011 wordt er een tumor uit mijn linkerborst verwijdert. Tevens wordt mijn borst weer “mooi” gemaakt. Iemand vroeg me: vind jij “mooi” belangrijk. Ja ik vind “mooi” heel belangrijk.

Ik kan niet wachten tot het zo ver is, de dag van de operatie. Ondertussen maak ik wel gebruik van de tijd om afscheid te nemen van mijn borst zoals ze was. Het was een fijne borst maar ze zeggen dat er kanker in zit. En dat is verdomde gek als je het zelf niet kan voelen. Niet aan de binnen- en niet aan de buitenkant. Ik heb de afgelopen weken nog wel eens gedacht: laat lekker zitten die kanker! Misschien zit ie er al 20 jaar, misschien gaat ie vanzelf weer weg of misschien doet ie me verder niets kwaad zolang die daar maar stil blijft zitten. Maar ze schijnen er goed in te zijn tegenwoordig om het weg te snijden en een behandeling te geven zodat het kan leiden tot genezing. Gelukkig hoeft mijn borst er niet helemaal af en kan ze gewoon blijven functioneren waar ze voor bedoeld is. Ze zal er wat anders uit zien dan eerst, misschien wel mooier dan eerst. En hopelijk vrij van kanker blijven.

De afgelopen maanden vond ik het stom dat ik ooit ontevreden was over mijn borsten.

I love you just the way you are…………

Ik lees veel over kanker. Dit soort dingen kom ik tegen:

je borsten zijn ineens geen lekkere tieten meer, maar potentiële moordenaars.

Ik ervaar mijn borsten gelukkig niet als potentiële moordenaars.

Kanker de keizer aller ziektes. De ziekte waar je pas ziek van wordt wanneer je er voor behandeld wordt. Het is stiekem in mijn lichaam gekropen. En ik heb niet eens gemerkt heb dat ie naar binnen is geslopen. Geen potentiële moordenaar maar wel een ongelooflijk gluiperig, angstaanjagende krab die mijn leven kwam verzieken.

Mijn borsten gaan nog meer meemaken dan ik vandaag geschreven heb. Ik hoop op heel veel leuke dingen.

===============================================================

Binnenkort schrijf ik over:

• Als ik in de spiegel kijk.......
• Tot nu toe........(1969-2011)