Na alle onderzoeken en uitslagen die ik sinds 28 december 2010 heb gehad is nu de volgende diagnose gesteld. Ik heb in mijn linkerborst een kwaadaardige tumor van 1 cm . Alle andere “plekjes” die ze in Amersfoort en Amsterdam op de MRI-scan zien, kunnen niet verder worden onderzocht. Daarmee zijn ze niet definieerbaar – en daarmee niet meer zorgwekkend. Dit was even wennen. Verder moest ik wennen aan het goede nieuws dat ik niet erfelijk belast ben (voor zover ze dat kunnen testen).
De diagnose borstkanker - 1 kwaadaardige tumor van 1 cm – kan borstsparend geopereerd worden. Ik heb daar nu voor gekozen.
Vandaag om 11.00 uur ging ik de definitieve operatie keuze mededelen aan de chirurg. Geïrriteerd door de file op de A1 en de ongelooflijke drukte bij de parkeerplaats van het ziekenhuis storm ik het gebouw van balie6 binnen. Aan het begin van de straat ben ik uitgestapt, er zat weinig beweging in de file. Ik vast naar binnen, en Bart parkeren. Natuurlijk moet ik wachten, zo gaat dat en dat ben ik gewend. Er heerst onrust in de wachtkamer. Om beurten zie ik mensen van hun stoel op staan om te vragen of ze al aan de beurt zijn. De baliemedewerkster zegt iedere keer: ik heb u aangemeld, de dokter zal zo wel komen, hij heeft de status al, dus het zal niet lang meer duren. Een oude dame gaat vragen wanneer zij aan de beurt is ook zij krijgt hetzelfde riedeltje te horen. Ik hoor haar zeggen dat ze al een uur zit te wachten. Ze zit al een uur te wachten op de dokter waar ik ook een afspraak mee heb.
Dat gaat nog wel even duren zeg ik tegen Bart. Nu is hij geïrriteerd. Dat alles uitloopt komt, vindt hij, omdat hier alleen maar vrouwen werken. Die kunnen niet plannen. Ik voel me persoonlijk aangesproken en haha ik betrap mezelf erop dat ik, ons vrouwen, mompelend zit te verdedigen. De oude dame is aan de beurt, en na 3 minuten staat ze weer in de wachtkamer haar jasje aan te trekken. Heeft dat arme mens een uur moeten wachten voor een bezoek van 3 minuten. Wel beter voor ons.
Ik ben aan de beurt. Ik vertel de chirurg dat er sinds vorige week dinsdag niets meer is gebeurd wat mij terugbracht naar de keuze om al het borstweefsel te laten verwijderen. Het is voor mij nu vanzelfsprekend dat ik voor de borstsparende operatie kies. Met de gezonde spanning en angst erbij over wat de toekomst gaat brengen. Ze knikt en merkt op hoe zeker ik overkom met mijn beslissing. Klopt.
Er wordt van alles in gang gezet. Met een paar telefoontjes wordt alles geregeld. Ze belt met de OK om door te geven wat mijn keus geworden is, ze belt een collega plastische chirurgie of mevrouw Brakel NU even bij hem langs kan komen. Tijdens de telefoongesprekken beantwoord ze vragen die wij stellen en maakt ze een tekening van de lymfeklieren om aan ons uit te leggen wat ze daarmee gaat doen. Ze doet van alles tegelijk en plant het allemaal heel goed in. Haha in gedachte haal ik mijn neus naar Bart op. Kan hij vandaag ook nog even zien wat “wij” vrouwen allemaal wel niet tegelijk kunnen.
Als ik de chirurg een hand geef en haar blik de mijne raakt lijkt het alsof we een “deal” hebben gesloten.
Ik kies voor directe plastische chirurgie. Heel fijn dat we ook meteen alles met de plastische chirurg kunnen kortsluiten. Even in het kort uitgelegd. De tumor wordt weggesneden met een ruim snijvlak. Hierdoor ontstaat er een deuk. Deze wordt direct opgevuld met vet onder de arm/zijkant borst vandaan. Heel knap verplaatsen ze dit onderhuids en laten ze de nodige bloedvaten in tact.
3 of 4 littekens, 1 om de tumor te verwijderen, 1 of 2 om de schildwachtklier te verwijderen en 1 om bij het vulvet te komen.
Daarna volgt sowieso 5 1/2 week bestraling van de borst. 28 dagen iedere dag naar Amsterdam (aaah, wie gaat er met me mee?). Vlak voor de zomervakantie ben ik hier waarschijnlijk klaar mee.
10 dagen na de operatie krijg ik de uitslag van het onderzoek van de schildwachtklier en 2 of 3 weken na de operatie de mamaprint. Deze uitslagen bepalen of ik nog chemo en/of hormoontherapie ga krijgen.
De zenuwen die ik voel opkomen wanneer ik aan de operatie denk voelen gezond. Maar ik wil er liever nog ff niet aan denken. Ben wel weer moe van vandaag maar ik ben er ook zo’n beetje klaar voor, verlang naar de tijd dat ik kan zeggen dat ik er klaar mee ben.
Morgen ga ik weer naar Amsterdam voor het opnamegesprek met de mamacareverpleegkundige. En dan pas volgende week woensdag weer voor de voorbereiding van de operatie. En dan donderdag…………
Geen opmerkingen:
Een reactie posten