zondag 29 mei 2011

Nog 6 keer

Ik sleep me er aardig doorheen. Het meest van de tijd voel me erg gesteund door mijn gezin, familie, vrienden, vriendinnen en andere lieverds die mij vermaken in de taxi en me begeleiden naar het bestralingstoestel.

Ik ben er trots op dat ik tot nu toe nog steeds twee keer in de week in de sportschool actief ben en de Salsalessen tot het eind van het seizoen heb kunnen volgen. 
Er is niet altijd aan mijn buitenkantje te zien hoe mijn binnenkantje voelt. 
De afgelopen weken bestond het grootste gedeelte van mijn doordeweeksedag uit mijn bezoek aan het AVL. Verder was het slapen, sporten of op de bank hangen, eten en weer slapen. Het actieve wat ik de eerste paar weken van de bestraling in de ochtend had, was de afgelopen week helemaal weg. Terug naar af. Bijkomen van een douchebeurt moest ik, net als vlak na de operatie. Maar het einde van de bestralingsperiode komt nu dan ook in het zicht. Nog 6 dagen. Ik zie er tegenop. De klachten worden serieuzer. Misselijk, steken, vocht, roodheid van de huid. En dan mijn hoofd die raar doet.  Het is te doen, maar toch…

Sommige dingen begrijp ik niet, wie verzint het volgende. Ik liet de arts kijken naar een gevoelige plek. Een plek achter het litteken, daar waar ook een lijn getekend is om het apparaat goed te kunnen richten. De dokter keek en zei: die lijnen moeten ze voortaan maar met stift tekenen. De inkt die ze gebruiken kunnen namelijk blaarvorming op de huid veroorzaken (??). Met stomheid was ik geslagen. Wie verzint het dat dit perse met blaarvorminggevende inkt moet gebeuren? Ze vinden het praktisch, het blijft namelijk langer zitten dan stift, en niet iedereen heeft er last van.
Vervolgens denk ik dan dat de arts dat opschrijft in mijn dossier of het doorgeeft aan de betreffende personen. Niet dus. De eerst volgende keer was ik op tijd, nog net voordat de inkt erop zat kon ik vragen of ze het met stift wilde doen. De keer erna was ik te laat. Mevrouw we tekenen even bij hoor en flatsh, de inkt zat er al weer op. Het gevolg van de laatste inktsessie is dat ik nu blaarvorming heb onder alle lijnen. Het prikt en jeukt als een gek en de blaartjes zijn goed voelbaar. Het is toch erg jammer (of zeg ik dit weer te voorzichtig), het is toch goed klote dat deze onnodige klacht mijn weekend verziekt en mede verantwoordelijk is voor hoe ik mij voel in de laatste week.

De eenzaamheid steekt de kop op wanneer ik geconfronteerd word met mijn beperkingen of wanneer ik pijn heb. Ons dochter is jarig. Traditiegetrouw pak ik onze kinderen de dag voor hun verjaardag nog eventjes aan. Meestal handje drukken met de jongens (haha, dat is eigenlijk al heel lang geleden dat ik dat nog trok). Maar dit meiske krijgt toch altijd nog een kieteldoodje, dit jaar op de laatste dag van haar 12e. Dat was knap lastig met één arm en twee benen een meid die minstens een halve kop groter is en misschien wel al sterker, nog even flink te grazen nemen. What the fuck gaat er door mijn hoofd, 13 jaar geleden baar ik dit kindje, toen voelde ik me jong en sterk. En nu 13 jaar later voel ik me een oud, ziek gehandicapt wijf. Confronterend en emotioneel. Maar we hebben wel gelachen hoor.

Het andere traditiegetrouwe wat voor ons bij de verjaardagen hoort is mijn indische kookkunst. Dit is al de tweede verjaardag dat ik “kant en klaar” serveer. Ik voel me ongemakkelijk bij het opscheppen van soep uit een pakje en knakworstjes voor de kinderen. Het gaat er niet om dat het niet lekker is. Ik wil alleen iets meer betekenen voor de jarige en de gasten dan dit. Misschien ben ik er weer in augustus met mijn eigen verjaardag of anders in oktober bij die van Bart.

Verder liep de verjaardag als vanzelf. De jongens hielpen met boodschappen, Odile bakte haar eigen brownies en Bart zat ook niet bepaald stil. Een drukte van belang, volgens mij was iedereen er dit keer.
De eerste helft van de dag verschool ik me een beetje in een hoekje om niet te veel last te krijgen van mijn misselijkheid en pijn. En na het eten lag ik de rest van de avond onder mijn dekentje op de bank, toe te kijken hoe andere vrouwen zich bewogen in mijn keuken. Ik kreeg er geen schuldgevoel van, ik zou dat ook vanzelfsprekend voor hen doen. Ik kon genieten van deze verjaardag. Bedankt iedereen!  

Love you all!

woensdag 25 mei 2011

Aardig

Woensdag heb ik , ze waren mijn laatste hoop, voorzichtig gevraagd aan mijn bestralingsbehandelaars, of ik misschien vrijdag eerder dan 16.00 uur mocht komen. Het meisje keek me verbaasd aan? Dat is al doorgegeven hoor, u staat vrijdag om 14.00 uur. Ik ben uiteraard blij, maar ik begrijp het gedrag van meneer de planner niet. Mij zeggen dat het onmogelijk is en dat ik het zelf maar moet proberen en het uiteindelijk toch regelen. Zonder mij daarvan op de hoogte te brengen. Nou ja laat maar.

Donderdag spreekt “hoofd” behandelingskamer 5 mij aan. Nou dat was wel een toestand hè dinsdag! Ik graaf in mijn geheugen. Dinsdag? Toestand? U wilde graag vrijdag eerder behandelt worden en toen wilde de afdeling planning niet meewerken. Oh ja dat, ja dat was best een toestand. Gelukkig dat die tussen persoon het voor u geregeld heeft hè. Het is geen probleem hoor om een afspraak te verzetten, als u dat nog een keer wilt kan u dat beter rechtstreeks met mij doen. En wanneer u toch met de afdeling planning te maken krijgt moet u nooit noemen dat het om een file gaat, daarvan gaan ze steigeren. Het liefst wil ik hem uitleggen hoe het precies gegaan is. Ik kan het niet laten nog even te zeggen dat ik het jammer vind van die afdeling dat ze denken dat ik geen “zin” heb om 3 uur in de file te staan maar dat ik dat gewoonweg niet trek. Verder laat ik het en onthoud ik wel dat ze hier flexibeler omgaan met mijn wensen.
Ik krijg de opdracht mee er vrijdag uiterlijk 13.55 zijn want om 14.00 uur eisen de technici het bestralingsapparaat op.  Als ik er niet ben moet ik alsnog wachten tot 16.00 uur.

Thuis stuur ik het taxibedrijf hier nog een mailtje over. Ik leg uit dat ik niet te laat kan komen deze keer. Ik krijg terug dat ze niet meer kunnen doen dan me een uur van te voren ophalen. Wanneer ze me eerder zouden halen wordt de wachttijd bij het AVL voor de taxichauffeur weer langer en dat wordt weer niet vergoed…………

Vrijdag zit ik om 12.45 op hete kolen, ik wil dat de taxichauffeur vandaag te vroeg is. Soms gebeurt dat namelijk. Vandaag wil ik dat.
Om 12.55 ga ik vast naar buiten. Aan het einde van mijn opritje gekomen zie ik dat de taxi 2 huizen verderop staat te wachten. Ik stap in. Stond u allang te wachten vraag ik? Ongeveer 10 minuten zegt hij. Wij mogen eigenlijk nooit te vroeg aankomen bij de klant. Grrrr grom ik in mezelf. Amsterdam, zegt de chauffeur, dat wordt voor het eerst! Ook dat nog, heb ik weer. Of ik de weg weet. Ja die weet ik. Gassen vent! Hij moet nog even een formuliertje invullen en  hij schrijft heeeeeel langzaam vind ik. In mijn verbeelding sprint ik de auto uit en stap in mijn eigen. Op de A28 meteen in de file. Gelukkig niet voor lang. Tot Baarn rijdt hij niet harder dan 80 km/p.u. en ondertussen kom ik er achter dat deze man pas 3 weken als chauffeur werkt. Zijn vorige baan hield iets heel anders in. Om 13.56 kom ik binnenrennen, ze staan met de deur open op me te wachten. Rits rats, klik klak, zoem zoem, pats boem en werkelijk om 14.02 loop ik de behandelkamer weer uit.  Om 16.00 stort ik mijn bedje in. Hèhè weekend, 2 dagen rust.

Uiteindelijk publiceer ik dit stukje pas woensdagavond. Ik ben zo ontzettend sloom met alles. (Behalve met salsa dansen trouwens, helaas wat het de laatste keer vanavond).

Van bepaalde mensen wil ik hun privacy waarboren. Dus voorzichtig beschrijf wat ik meegemaakt heb, ik zal het zo veel mogelijk bij mezelf houden.

Hij is aardig, eerlijk gezegd krijg ik er direct een heel ongemakkelijk gevoel van. Heel onzeker, onveilig. Toch is het grotendeels alleen maar zijn aardigheid waardoor ik dit gevoel krijg. Deze bepaalde aardigheid maak ik niet vaak mee. Ik vind hem een beetje gek. Waarom? Omdat hij zo aardig is? Niet alleen dat. Hij heeft een stopwoordje wat hij na iedere zin zegt. Dat klinkt als Brigitte Kaandorp die grappig zit te doen. Een andere toon in zijn stem doet me denken aan Michiel Romeyn, die een bepaald typetje speelt. Ik vraag me echt af of deze man wel honderd is. Hij heeft een bijzondere en grote woordenschat. Wanneer hij over zijn hobby’s verteld doet hij me erg denken aan een jongetje bij mij op de lagere school. Het jongetje was altijd alleen. Hij was vaak agressief, en werd veel gepest. Hij was heel slim. Hij had een bijzonder interesse voor treinen. Ik ging met de trein naar school en zag hem altijd op het station. Wanneer mijn trein eraan kwam stapte hij voorin de trein, rende de trein door en sprong er aan het einde weer uit.
Hij verteld me dat een familielid zijn financiën regelt. Ik oordeel in mezelf: inderdaad niet honderd dus. Hij is pas 3 weken taxichauffeur en mocht na het eerste gesprek meteen beginnen. Ik vraag me af: hebben ze wel goed naar deze man gekeken? Als ik zijn rijstijl alleen maar even voel (ik doe even mijn ogen dicht) dan voelt dat goed. Gewoon, relaxed. Ik word niet zenuwachtig. Als ik naar hem kijk dan word ik bloednerveus. Zijn knieën tegen het dashboard. Heel dicht op het stuur. Het geeft me de indruk dat hij kleiner is dan ik. Wanneer hij uitstapt zie ik dat hij echt wel 1.80m is. Ik heb het nog nooit meegemaakt maar hij vind dat hij mij naar de wachtkamer moet brengen. Ik laat hem dat maar doen. En wanneer ik er weer uit kom gaat hij recht voor me staan. Van binnen schiet ik om een bepaalde reden in de lach. Hij kijkt me aan en vraagt me of ik me goed voel, of ik niet duizelig ben. Of ik misschien wil liggen op de achterbank. Het is duidelijk dat hij goed bekijkt of het klopt met wat ik zeg. Ik voel me prima. Op de terugreis voel ik me iets zekerder. Maar er schiet wel door mijn hoofd dat hij wel eens onverwacht iets geks kan doen. Ik spreek op een bepaalde manier tegen hem, alsof ik het tegen een klein kind heb. Hij voelt kwetsbaar. Hij heeft me veilig weer thuisgebracht en is een van de aardigste mensen die ik ooit ontmoet heb. In ieder geval de aardigste taxichauffeur. 

maandag 16 mei 2011

Soort van dementie

Hierbij bereid ik jullie voor op mijn vergeetachtigheid en het in herhaling vervallen van mijn verhalen. Bizar en opvallend, ook grappig. 
Onze vriezer staat op zolder. Wanneer ik er van de week vissticks uit wil halen kost het me 3 keer twee trappen op en neer. De eerste keer kom ik weer beneden, ik herinner me dat ik vissticks ging halen maar ik zie dat ik ze niet in mijn handen heb. Wat heb ik dan eigenlijk gedaan? Ik heb verder niets te zoeken op zolder. De tweede keer, kan ik me herinneren, heb ik de vriezer wel open gedaan, en weer dicht. Beneden gekomen mis ik nog steeds mijn vissticks. Lachend en verbaast ga ik voor de 3e keer de vissticks halen, beneden gekomen heb ik ze bij me.

Verder is het me een paar keer opgevallen dat ik een verhaal voor de tweede keer (of misschien wel meer) aan iemand vertel. Ik zie aan de persoon tegenover me dat mijn nieuws niet nieuw is. Ze laten me meestal in mijn waarde en luisteren braaf nog een keer. 

Vandaag vroeg Bart aan me hoe het ging toen ik net thuis was. Het duurde even voordat ik wist wat hij bedoelde ik moest me echt afvragen wat ik ook al weer gedaan had en hoe het ook al weer ging. 

Een van de onderzoeken waaraan ik kon deelnemen in het ziekenhuis was naar de werking van mijn hersenen tijdens de nabehandeling.  Ik zou een scan krijgen met plakkers op mijn hoofd die de werking van mijn hersenen zouden meten. (Volgens mij heb ik dit al een keer verteld). Afijn, dit onderzoek heb ik afgeslagen, er zat niets voor mij in, het kostte me ongeveer twee hele dagen en ik kreeg niet eens de uitslag van mijn eigen hersenonderzoek. Ik had dit reuze interessant gevonden. Ik heb zo’n onderzoek niet nodig om de vraag te beantwoorden of er iets gebeurd in mijn hersenen. Dat kan ik zo ook wel bevestigen. Ben wel erg nieuwsgierig of het weer goed komt.

Haha ik moet ineens denken aan een voorval waaruit blijkt dat ik ook nog wel eens scherp ben. Een vriend smste me dat hij vandaag 48 jaar zou worden maar het een andere keer zou vieren. Ik liet het smsje aan Bart zien en zei erbij: zou het wel goed met hem gaan? Hij wordt namelijk 47. En inderdaad. Hij was blij dat te horen, scheelt weer een jaar…………..Gefeliciteerd!

Energie bewaken

Lang niet geschreven, schijnt. Ik ben me er niet heel bewust van, maar word er op gewezen. Verschillende redenen waarom. Tot vandaag had ik het niet nodig. Ik had niets om van me af te schrijven. Ik voel me de laatste weken een slak, ik ben traag. Veel gaat langs me heen. De dagen, de uren vliegen om. Ik leid een geregeld leven. Voor de bestraling geef ik een nuttige invulling aan mijn ochtend. Na de bestraling slaap ik als een roos. ’s Avonds sporten we of doen we wat anders leuks.
Er dienen zich bijwerkingen aan, maar daar wen ik snel aan. Voordat ik het weet hoort het er bij. De afgelopen 2 dagen last van maagzuur, deze nam ik er ook bij als bijwerking van de bestraling. Totdat Odile en Bart zeiden dat ze er ook last van hebben. Ik denk niet dat dat door hun meevoelendheid komt. Dus ik probeer me maar niet steeds af te vragen waar mijn klachtjes uit voortkomen. Ze zijn er nu gewoon. Het is zo als het is.
Ik heb dus domweg geen tijd om te schrijven maar ik ervaar (tot vandaag) ook geen emoties van dien aard dat ze eruit moeten.
Vanmorgen bij de koffie, ik had net een telefoontje met het ziekenhuis achter de rug. Degene die met mij meeging kwam een kopje koffie drinken en hoorde mijn verhaal aan. Nou zei ze direct: ik zie hier weer een blogje aankomen………….

Op donderdag krijg ik de tijden van de behandelingen voor de volgende week te horen. Ik haal ze voor de behandeling af aan de balie. Goed georganiseerd, gaat iedere keer goed. Voor dit hele behandelingstraject mocht ik voorkeurstijden aangeven. Fijn, i.v.m. de files. Eerst luidde mij verzoek graag tussen 11.00 en 15.00 uur en later heb ik dat verandert in graag tussen 11.00 en 13.00 uur. Tot nu toe word ik ongeveer 3 keer in de week tussen 11.00 en 13.00 behandeld en twee keer in de week bijvoorbeeld een keertje om 9:45 of om 14:00 uur. Allemaal prima. Ik heb een keer anderhalf uur moeten wachten omdat het apparaat kapot was. Kan gebeuren, het is een apparaat. Een andere keer heb ik anderhalf uur moeten wachten omdat de taxi het niet meer deed. Dit soort dingen gebeuren nu eenmaal. Ik merk dan wel dat die dag me meer energie kost. Maar dat geeft niet hoor.

Ik ben natuurlijk wel de bewaker van mijn eigen energie, dus waar ik een bedreiging zie aankomen trek ik aan de bel.

Afgelopen donderdag worden de tijden van deze week op mijn afsprakenkaart geplakt. Meteen zie ik op het kaartje staan, staat de behandeling voor vrijdag om 16.00 uur gepland. Er schiet wel door mijn hoofd: “lastig” maar ik ga er mee naar huis. Mijn taxi staat immers te wachten. 
Van het thuisfront krijg ik het advies om toch om een andere tijd te vragen. Vrijdag om 16:30 uit Amsterdam rijden is vragen om fileproblemen. Dus afgelopen vrijdag ochtend vraag ik bij de balie of ik mijn behandeling op een andere tijd kan krijgen. Ik krijg te horen dat ze bij het afspraken bureau op dit moment niet aanwezig zijn. Of ik straks even wil bellen…… Ik heb geen goede ervaringen met het AVL en bellen, maar natuurlijk, ik bel straks even als ik thuis ben.

Ik bel het nummer wat de receptioniste mij heeft gegeven. Hij gaat over maar er wordt niet opgenomen. 5 minuten later probeer ik het nogmaals, 10 minuten later nog een keer. Ik zoek in mijn AVL administratie naar een ander telefoonnummer. Ik vind een nummer waar bij staat afd. Radiotherapie. Ik bel en krijg de dame (ik herken haar stem) van de balie van de afdeling Radiotherapie. Ik leg haar mijn verhaal uit, ook dat ik een nummer heb gekregen en welk nummer dat is en dat ze daar niet opnemen. Ik verbind u door met de afdeling planning, zegt ze. Ik krijg iemand aan de lijn, die ik weer mijn vraag voorleg. Hij antwoord dat ik niet met de juiste afdeling ben doorverbonden. Hij verbind me door de afdeling planning Radiotherapie. De lijn gaat over maar er wordt niet opgenomen. Ik bel opnieuw met de afdeling Radiotherapie en krijg weer de voor mij bekende dame. Ik leg haar uit wat er allemaal gebeurd is. Oh pardon, dan verbind ik u nog een keer door met de afdeling planning. En voor dat ik het weet zit ik weer op de lijn waar niet opgenomen wordt. Nog een keer bel ik de afdeling Radiotherapie. Op de afdeling planning werkt vandaag niemand wegens ziekte, is dit keer de mededeling. Of ik maandag even terug wil bellen. Natuurlijk, geen probleem.
Vermoeid hang ik de telefoon op. Het heeft me energie gekost.

Maandag ochtend. Het nuttige waar ik deze ochtend tijd aan besteed ben ik zelf. Ik ben moe, misselijk en heb het vanaf zaterdag al koud. Om 10.15 komt mijn gezelschap voor de rit van deze dag op de koffie en om 10.45 komt de taxi. Van 8.00 tot 10.00 neem ik een uitgebreide douche, behandel ik mijn litteken zorgvuldig, geef mezelf een voetenmassage, tuttel de tut.

Om 10.00 uur ben ik beneden en bel ik met het ziekenhuis. In een keer contact, met de juiste persoon. Ik vraag haar of mijn tijd van vrijdag verzet kan worden. In eerste instantie vind ik het niet nodig om te verantwoorden waarom ik de afspraak wil verzetten. Wanneer het antwoord al heel snel: “nee” is, besluit ik uit te leggen dat het op vrijdag middag op de A1 terug uit Amsterdam vreselijk druk is rond die tijd. Er ontstaat een vreemde situatie. Mijn gesprekspartner begint nu ook te verantwoorden waarom zij het niet kan veranderen. Er moet namelijk onderhoud gepleegd worden aan het bestralingsaparaat. En dat is altijd van 14.00 tot 16.00 uur, of ik daar misschien begrip voor kan opbrengen. Vervolgens begint ze een verhaal dat ik verzocht heb of  ik mijn afspraken tussen 10:30 en 15:00 kan hebben en dat ze zich daar tot nu toe wel aan gehouden heeft. En bovendien denkt ze dat de file wel mee zal vallen. Ik probeer een discussie te voorkomen maar kan het niet laten mijn verbazing uit te spreken over de tijden van onderhoud en ik vraag haar waarom ze aanhaalt dat ze zich tot nu toe aan mijn verzoek heeft voldaan. Ik bel niet om te klagen over de andere dagen, dat doe je ook heel goed zeg ik haar. Het lijkt alleen alsof ik niet had mogen bellen om de afspraak te verzetten terwijl jullie me dat zelf hebben geadviseerd. Ze kan er niets aan veranderen zegt ze. Ik zeg haar dat ik dat jammer vind en dat ik graag doorverbonden wil worden met haar leidinggevende, misschien dat die me kan helpen. De leidinggevende is er niet en belt me vanmiddag terug.

Om een uurtje of 16.00, ik ben nog diep in mijn middag slaap, belt de leidinggevende mij terug. In de taxi vanmorgen kwam het in me op om assertiever om te gaan met mijn vraag. Ik ga er bij melden dat ik het gewoonweg niet trek. Een afspraak eind van de dag en ook al eind van de week en dan met het vooruitzicht erbij een 3 uur durende terugreis. Dat trek ik niet.
Het hele verhaal van vanmorgen herhaalt zich, met deze meneer, en eindigt met dat het misschien handig is als ik morgen even een afspraak met hem maak, dan kunnen we uw probleem onder vier ogen bespreken (?). Verder zegt hij dat de file op de A1 vast wel meevalt op vrijdagmiddag.

Assertief spreek ik: ik heb u nu aan de lijn en ik vraag of u mij een oplossing kan bieden voor mijn probleem. Als dat niet kan, ook best, dan heb ik daar begrip voor. Maar ik ga niet langs komen, ik heb morgen mijn bestralingsritueel en aansluitend mijn wekelijkse gesprek met de arts. Ik voel er niet voor om ook nog bij u in de rij te gaan staan. Ik stel u een doodnormale vraag, ik ben hier al ruim twee dagen mee bezig, en het enige wat ik van uw kant krijg is discussiestof en ik word gewezen op mijn gedrag wat jullie kennelijk niet bevalt.

U kunt morgen proberen om bij de balie van uw bestralingsaparaat te vragen of ze een dubbele afspraak willen boeken. Dat er dus 2 mensen om 14.00 uur gepland worden. Als ze dat willen doen dan loopt u alleen het risico dat u iets langer moet wachten dan anders. Wat hij verder voor me kan doen is vast bij hun melden dat ik dit morgen kom verzoeken.

Ik laat het voor nu hierbij, ik ben op een onprettige manier wakker geworden uit mijn middagslaap. Morgen stel ik mijn vraag nog 1 maal en als ik dan “nee” krijg laat ik het ook daarbij. Het heeft me heel veel energie gekost en ik ben daar zuinig op. De volgende week accepteer ik alle tijden die me gegeven worden, dit is me de moeite niet waard. Dan slaap ik wel in de taxi………..

Je zou kunnen denken dat het vertellen van dit verhaal me ook energie kost. Maar nee hoor, ik ben het lekker kwijt.

Verder hou ik me bezig met de vraag waarom ik de verhalen van, het gedrag van, de mening van de taxichauffeurs zo boeiend blijf vinden. Wat zegt het over mezelf, wat zegt het over hun. Kan ik hier niet een leuke film van maken? Een dergelijk programma, maar dan andersom, kan ik me van een tijdje geleden herinneren.


vrijdag 6 mei 2011

Een wereld van verschil met gisteren

Tot en met de terugreis gaat het vandaag prima. Een taart gemaakt, een struik gesnoeid, mijn dagelijkse huishoudelijkheden voordat ik opgehaald word. Vergezeld door mijn dochter dit keer. Alle kinderen zijn nu mee geweest. Ze mochten mee de behandelkamer in om te zien en te horen wat daar nu precies met mij gebeurt. Zo groeien ze er eigenlijk ermee op, vind ik. Dat kan geen kwaad, maar het idee dat dit maar gewoon bij het leven hoort vind ik jammer. Wanneer ik met de kinderen ben word ik geconfronteerd met het hebben van kanker en onze leeftijden. Wanneer ik met Lars ga zie ik een andere moeder met haar zoon. Alleen is die zoon van mijn leeftijd, of misschien wel een paar jaar ouder. Daar zitten we dan, 16 en 41 jaar. Wanneer ik met Odile ga zie ik een andere moeder met haar dochter. De dochter schuift liefdevol een plukje haar, dat steeds terugvalt, achter de oor van haar moeder. Ik schat de dochter een jaar of 55, de moeder is zo ziek dat haar leeftijd niet meer te schatten is, maar dat zal toch minstens 75 zijn. Daar zitten we dan 12 en 41 jaar. Een vanzelfsprekend “natuurlijk” kreeg ik van ze toen ik vroeg of ze ook een keertje met me wilden. De lieverds.

Gisteren was ik fit. Ik deed het goed op de Yoga en de energieboost. ’s Avonds nog naar de sportschool ook.
Vandaag ging dat niet op. Als ik terug kom eet ik een stuk zelfgemaakte taart en maak ik weer een groen drankje. Ik ga met mijn dochter nog wat moeder-dochter dingen doen. Om 16.00 ga ik op bed een boekje lezen……niet dus. Twee bladzijden later ben ik in coma. Om 17.30 word ik wakker. Ik nuttig een lichte maaltijd. Vis met salade. De rest van de avond kom ik niet meer op gang. Ik ben moe, ik heb kleine steken in mijn borst, of is het in mijn hart, mijn buik is opgezet alsof er liters vocht in zit, hoofdpijn en een beetje misselijk. Poeh poeh, nou nou, het valt allemaal niet mee……

Morgen gaan we naar het strand, met een boek onder een parasolletje. Toastjes, tonijnsalade, tapenade, druifjes mee……..lekker genieten…….

donderdag 5 mei 2011

Voeding en beweging

Mijn belevenissen in de taxi schrijf ik apart op. Ik merk dat ik de chauffeurs graag interview. Ik ben nieuwsgierig aangelegd, dat wist ik al. Ik wil graag weten hoe lang ze al op de taxi werken… Wat ze van het werk vinden… Ik ben verbaasd over veel dingen die ik te horen krijg. Bijvoorbeeld dat Amsterdam voor een aantal “vreemd” terrein is. Niet alleen voor het werk maar ook privé. Ik hoor keuzes die ze gemaakt hebben in hun leven,  en de motivatie erachter. Sommigen hoef ik niets te vragen maar beginnen uit zichzelf  “hun” levensverhaal te vertellen of over “hun” ervaring met kanker te praten. Iedere dag een nieuw verhaal.

Ik hou niet in de gaten hoe vaak ik al geweest ben. Alleen in mijn agenda kan ik het zien of zoals vandaag, wanneer ik mijn ervaring met taxichauffeur nr. 6 opschrijf. 
Zes dus al gaat er door mijn hoofd. Voorlopig hou ik de ervaringen van deze ritten nog voor mezelf. Moet nog bedenken hoe ik hun privacy het beste kan waarborgen.

Uit ervaringsverhalen had ik gehoord dat je in het begin niets merkt van de bestraling en naar gelang de tijd vordert je vooral steeds meer moe wordt. Bij mij sloeg de moeheid al meteen toe. Na een paar keer herkende ik een patroon. Ongeveer 2 à 3 uur na de bestraling stort ik in. Waardoor het nu precies komt vraag ik me niet af, het is er toch wel. Ik ging rekenen. Tussen de 2 en de 3 uur ben ik kwijt voor die paar seconden bestraling en dan thuisgekomen nog 2 uur slapen, dat is 5 uur op een dag. Ik zie het natuurlijk niet als 5 uur verlies op een dag want de bestraling is voor een goed doel. Maar ik doe toch liever andere dingen. Dus denk denk hoe kan ik dit anders doen. Ik kan accepteren dat ik moe ben en mijn lichaam rust nodig heeft. Ik voel namelijk mijn ogen dichtvallen, ik krijg een soort van hartkloppingen, en de energie zakt uit mijn lijf. Een gevoel wat ik hooguit herken van een avond flink stappen, vroeg weer opstaan en wat je dan de volgende dag eind van de middag voelt. Het overkomt me en ik geef er aan toe.

Wat kan ik doen met voeding, wat kan ik doen met beweging? Kanker of niet, deze twee vind ik  belangrijk in relatie tot een gezond lichaam. Om je energie in balans te houden.

Ik ben al weer aardig op weg naar mijn oude niveau van beweging. Ik sport 2x per week in de fitness, best fanatiek (al zeg ik het zelf). Het ziet er naar uit dat ik volgende week weer voluit mee salsa dans. Tot nu toe heb ik het dansen beperkt tot één man (mijn eigen), en deed alleen mijn rechterarm mee. Ik voel links nog een duidelijk elastiek maar ik kan er weer alle kanten mee op. Dankzij mijn eigen verzonnen oefeningen. Een aantal weken deed ik iedere ochtend aan Yoga maar dat is er sinds de bestraling bij in geschoten.
Vandaag heb ik mijn slaapje ingeruild voor een uur Yoga.

Over voeding heb ik altijd al bepaalde ideeën. Bewust met voeding bezig zijn. Dat betekent voor mij vooral dat het heel erg lekker moet zijn. Mijn smaakpapillen zijn veeleisend. Ik kies zorgvuldig mijn producten uit en ben van diverse keukens thuis. Ik heb vrienden en vriendinnen waarmee ik niet uitgepraat raak over eten. Gesprekken waarbij het speeksel me letterlijk in de mond kan lopen. Hmmmmm……….lekker………
Gezond, zou moeten zijn aardappels, groente, vlees, fruit. Koolhydraten, eiwitten, vetten, vitaminen, mineralen. Leren luisteren naar waar het lichaam om vraagt is voor mij niet gemakkelijk. De verleiding naar meer kan ik meestal niet weerstaan. Wanneer het maar gevarieerd is, komt het wel goed, denk ik altijd.

Alhoewel ik een aantal kilo te zwaar ben is diëten niets voor mij. Ik weiger het min of meer.
De afgelopen dagen zak ik dus een aantal uren na de bestraling in elkaar. Ik heb besloten dat ik de rest van de dag mijn lichaam niet extra moet belasten dan nodig. Licht eten dus.
Een vriendje van mij die aan”RAW” food doet maakt groente smoothies. Dat schijnen energieboosts te zijn. Bovendien licht verteerbaar, doordat de groentes en het fruit al gemalen zijn hoef je niet meer te kauwen en wordt het snel opgenomen door je lichaam.
Na de bestraling van vandaag heb ik nog fut, dus nog even op naar de natuurwinkel.
Na mijn uurtje Yoga wat ik vandaag doe in plaats van een dutje maak ik voor mezelf zo’n groen drankje van spinazie, komkommer en nog wat “gezonde” dingen.

Hiermee lukt het vandaag om andere dingen te doen dan slapen. De komende week ga ik me hier nog wat meer mee bezig houden. Voelen wat het me brengt.