Zaterdag trouwens, had ik nog een toevalligheidje. Ik kijk rond in de boekhandel, naar een cadeau voor David. Mijn oog valt op een kaft met daarop afgebeeld twee handen met daarin een granaatappel. Ik hou van granaatappels, de kleur, de smaak, de geur. Het boek heet: Granaatappels eten.
Ooit las ik een boekje, Cafe Babylon. Een roman, 3 dames uit Iran, die een eetcafe beginnen in Engeland. Gevlucht uit hun land, zit er niets anders voor hen op om eten te bereiden afkomstig uit hun cultuur en daar hun geld mee te verdienen. Dit is wat zij kunnen. Niet alleen het verhaal sprak mij aan maar ook de recepten die er in staan.
Eten. Ik ben er dol op. Koken met verse ingrediënten. Het op smaak maken, het op mijn smaak maken. Daar waar ik op dat moment zin in heb, voeg ik toe. Dit zit me in de genen (van twee kanten geërfd). Hmmmm. Eten is voor mij genieten. Dus, dat boekje met die granaatappel erop met de titel Granaatappels eten, zou moeten gaan over eten. Dacht ik.
Ik lees de achterkant. Het boek gaat over een vrouw die in het begin van haar veertiger jaren, borstkanker krijgt. Ze is drager van het mutatiegen BRCA1, de erfelijke vorm van borstkanker. Haar moeder is op een jonge leeftijd gestorven aan borstkanker…………..
Het gaat niet over eten, maar het boekje lag daar wel op mij te wachten. Ik koop het zonder de achterkant af te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten