Stilte

10.00 uur een afspraak bij de polikliniek familiare tumoren. Zeer wisselende gevoelens en sensaties in mijn lijf op de reis er naar toe. Ook tranen die mij zicht wazig maken en plots weer weg zijn. Vreselijk prikkende okselklieren. Er anderhalf uur voor uitgetrokken om op tijd te kunnen komen. De traagheid van het verkeer helpt me geen opgejaagd gevoel te krijgen. Wat ben ik trouwens blij dat ik niet zelf hoef te rijden. Wanneer we nog één bocht om moeten komt er een enorme helderheid in me op. Een soort van zelfsprekende kracht. 

In de parkeergarage valt het me voor het eerst op dat er langs de wand, helemaal rondom, lichtbakken aan de muur hangen met posters van bomen. Het onderste deel van de stam van een boom en de aarde waarin hij zich vasthoud met zijn wortels. Ik maak een ronde met mijn ogen en spot allemaal verschillende plaatjes. Hier is over nagedacht. Leuk.

De geneticus valt met de deur in huis. Ik ben NIET genetisch belast met het BRCA1 of BRCA2 gen. Een last valt van me af. Dit is goed nieuws voor mijn kinderen. Mijn broers en zusje van moeders kant zullen er iets geruster op kunnen zijn dat zij daar ook niet mee belast zijn. Dat ik niet belast ben garandeert niet dat ons moeder dat ook niet was. En over BRCA3 die al 10 jaar in de lucht hangt hoeven we nu niet na te denken.

En toen……?

Het dringt tot mij door dat ik nu bijna voor de moeilijkste beslissing qua operatie sta. Morgen heb ik nog een onderzoek. De laatste MRI zag in de linkerborst nog een verdacht plekje van ongeveer 5mm. Die gaan ze morgen met de echo opsporen en eventueel biopteren. De meeste plekjes die kleiner zijn dat 5mm kunnen ze met de echo niet zien, dus het gaat er om spannen.

Bij mij komen er tranen en tegelijk bij Bart een gecontroleerde woede uitbarsting. Hij spuit alles wat we de afgelopen 8 weken hebben meegemaakt en ons vooral niet verder heeft geholpen. Ik bevestig Bart af en toe met een hevige snik.  Deze geneticus is een verdomd heldere man, laat zich niet afleiden door onze emoties. Hij laat onze emoties er gerust even zijn en pikt dan op het juiste moment de draad weer op bij waar we waren. Ik mag hem graag. Hij adviseert ons ter harte alles bespreekbaar te maken met de chirurg waar we morgen weer mee gaan praten.

Hij houdt voor ons de tijd in de gaten en is op de hoogte van onze afspraak die we om 10.45 met de Radiotherapeut hebben. Hij vraagt ons of we straks nog even terug willen komen. Hij is oprecht geïnteresseerd in hoe wij onze keuze maken. Dit medeleven voelt als een ware steun. En dit is precies wat we missen bij de chirurg.

De Radiotherapeute is niet Nederlands, ze spreekt het goed maar gooit af en toe per ongeluk wat Engelse termen tussendoor. Ze komt heel kalm over en vertelt alles wat ze te vertellen heeft gerust nog een keer als het niet helemaal duidelijk is.

Ze doet een lichamelijk onderzoek. Ze bevoelt ook mijn klieren. Ik zeg niets over mijn opgezette klieren.

Wanneer ik weer aangekleed aan haar bureau zit vraag ik aan haar of ze de tumor kon voelen. Het antwoord is nee. Dan vraag ik haar of ze de opgezette klieren voelde. Het antwoord is ook nee. Ik vertel haar ervan en ze komt opnieuw voelen. Ze voelt de streng aan de linkerkant en een beetje dikte aan de rechterkant. Ik laat haar weten dat ik me nog steeds niet gerust voel ondanks dat de chirurg  wel geprobeerd heeft me dat te stellen. Ze zegt niets nieuws. Onderzoeken aan je lijf kan dit veroorzaken en het kan heel lang duren. We krijgen veel info over radiotherapie/bestraling. Deze is nodig bij een borstsparende operatie, 5 ½ week, elke dag. En nog meer voors en tegens. Ik voel wel voor het eerst in dit hele lange traject dat dit tot mijn mogelijkheden behoort.

We komen, zoals afgesproken, nog even terug bij de geneticus. We weten allebei niet meer precies waarom. We krijgen nog een kopietje van hem terug maar hij is ook nog geïnteresseerd in hoe wij het gesprek met de Radiotherapeut hebben ervaren. Het lijkt alsof hij het belangrijk vind dat wij vandaag rustig naar huis gaan. Anders had hij nog even zijn best gedaan om ons gerust te stellen. Dat weet ik zeker.

En nu heb ik stilte nodig. Ik praat nog even met mijn zusje en met mijn papa. Die stemmen wil ik even horen. En straks mijn man en kinderen, die hoor ik altijd graag. En dan tot morgen even verder niemand, niets, ssssst………..