donderdag 28 april 2011

Nog 27 keer

Wat dat betreft weet ik waar ik aan toe ben. En hoe zo’n bestraling er aan toe gaat weet ik inmiddels ook. Het is lopende band werk. 5 bestralingskamers hebben ze in Amsterdam. Met een barcode check ik in en zie ik in welke kamer ik verwacht word. Kamer 5. Er zit één dame te wachten maar zij is niet voor mij aan de beurt want ik zit nog maar net of ik word opgeroepen. Voor de eerste keer een uitgebreide uitleg. Een apart praktisch uitkleed systeem houden ze er hierop na. Het komt erop neer dat je met een ontbloot lichaam in een hal zit te wachten totdat de vorige patiënt uit de bestralingskamer komt. Zorg dat je een vestje bij je hebt wat je om kan slaan wordt me geadviseerd. Ik zie de vorige patiënt en als ik klaar ben ook de volgende patiënt, die zitten daar niet ontbloot maar uiteraard met alleen een shirt of blouse. Dat ga ik vanaf nu ook doen. 
Het apparaat wordt ingesteld. Het gepraat van de behandelaars doet me denken aan een onderzoek wat ik in Amersfoort had. Het lijkt alsof we zo gaan opstijgen, er wordt van alles dubbel gecheckt. Dan verlaten ze de kamer. Het apparaat draait twee keer om mij heen, ik krijg de ademhalingsinstructies en het is klaar. Dit stelde niets voor.

Verder had ik een bijzondere ontmoeting vandaag. Bijzonder omdat ik het niet verwacht had, het was verrassend. Een vrouw die 5 jaar geleden geopereerd is aan borstkanker. Ze vertelde “haar” verhaal. Hoe zij het heeft beleefd en hoe ze er nu mee om gaat. Hoe zij haar keuzes heeft gemaakt en waarom.
De verhalen die ik tot nu toe heb gehoord, klinken meestal heftiger dan ik het ervaar. Misschien praat ik er “later” ook zo over. Wanneer iemand zijn/haar ervaring met me deelt respecteer ik absoluut zijn/haar keuzes. Ik luister en oordeel niet. Althans, ik oordeel niet hardop. En niet over haar maar over mezelf. Ik pik er voor mezelf dingen uit waarvan ik kan leren. Ik word bevestigd in hoe enorm kritisch ik ben, op mezelf en op mijn lijf. Ik neem weloverwogen beslissingen en zorg goed voor mezelf. Ik leef met verwachtingen. Ik heb behoefte om mensen te helpen. Ik wil leven vanuit mijn mogelijkheden in plaats van mijn beperkingen.  

’s Middags lig ik een uur in coma op de bank onder mijn dekentje. Daarna google ik wat over kanker, dit doe ik regelmatig. Ik kom terecht bij een artikel over de ontwikkeling van een behandelmethode: opereren zonder mes. Met behulp van een MRI apparaat een tumor verhitten zodat de kankercellen afsterven en via het gewone systeem afgevoerd worden. Klinkt eenvoudig en logisch. Over 5 jaar zijn ze waarschijnlijk zover. Dit geeft mij hoop voor mijn toekomst, ik voel echt een kleine opwelling van blijdschap.

Morgen dag 2 met weer prettig gezelschap! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten