Logisch

De reis, die mijn kankerverhaal moet afleggen om bij bepaalde mensen terecht te komen, is wat langer naar mensen die (tegenwoordig) wat verder van mij vandaan staan. Ik kan me herinneren dat ik de eerste week een vanzelfsprekende volgorde had van mensen bellen. Daarna ging het via via via verder en natuurlijk ook via mijn weblog.

Deze mensen schrikken. Logisch. We kennen allemaal wel mensen uit onze naaste omgeving, familie, vrienden of anders vreselijke verhalen van mensen waarbij kanker hun leven binnendringt. En ook al heb ik (jaren) geen contact met deze mensen gehad. Ze bellen me, mailen me of smsen me. Ze zijn begaan met me. Logisch, want kanker is een ongelooflijke kutziekte. Ik ben blij van ze te horen.

Er zijn mensen die mij willen beschermen tegen de mededeling dat er pas, in hun omgeving, iemand is gestorven aan kanker. Er zijn mensen die mij willen behoeden voor films waarin kanker een rol speelt. Er zijn mensen die zeggen: dat kan jij beter niet doen nu, in jouw situatie. Eigenlijk een logisch gedrag, ik wil zelf ook wel eens mensen voor dingen behoeden.  Maar waarvoor eigenlijk? Voor de realiteit van het leven?

Vandaag heb ik een filmpje gekeken. Ik ben door iemand op dit filmpje gewezen omdat het “kankerzooi” heet. En zo nieuwsgierig als ik ben ga ik dat natuurlijk opzoeken, logisch toch?

Best handig met internet, maar nog niet zo handig als schoondochter in spé. Gelukkig zit ze net naast me. Alsof het heel logisch is tovert ze het filmpje op het scherm.

Een aangrijpend filmpje van een 44 jarige vrouw die een tijd lang aan kanker lijdt, tenslotte eraan overlijdt. De twee meest ingrijpende momenten van het filmpje vind ik het moment dat het omslagpunt komt en dat het tot haar doordringt dat ze doodgaat. Ik kan het me nog herinneren van mama. Het moment dat de chemo niet meer aanslaat. Er moet een bepaalde waarde zijn in het bloed (als ik het me goed herinner) wil je in aanmerking komen voor de chemo. Op een goed moment komt de vrouw in deze fase. Ze gaat trouw voor haar chemokuur en krijgt te horen: mevrouw het kan vandaag niet doorgaan want uw bloed is niet goed genoeg. Vervolgens krijgt ze een bloedtransfusie en hopen ze dat het de volgende keer wel kan. Bij het volgende bezoek krijgt ze te horen dat er uitbehandeld is. Stoer stapt ze nog voor een second opinion naar het AVL. Ook daar kunnen ze niets meer voor haar betekenen. Ze vertelt dat ze het eigenlijk al voelde, ik voel de kanker groeien in mijn lijf zegt ze. De kanker drukt tegen mijn ribben.

Het moment dat het tot haar doordringt dat ze doodgaat gaat ongeveer zo.  Ze is gescheiden en maakt zich zorgen om haar twee puberdochters die ze achter gaat laten. Ze huilt en huilt en huilt, wat moet er met die meiden gebeuren. Heel logisch dat ze zich dat afvraagt, vind je niet? Ik wilde dat ik haar kon helpen door te zeggen: meisje, hun papa gaat vast heel goed voor hun zorgen.

Komt hier in een keer de nuchterheid zelve in mij naar boven. Tja, daar moet ik het op dit moment even van hebben want als ik mijn gevoel laat gaan………nee…..nu maar even niet……..

Fysiek voel ik me goed. Mijn conditie komt weer aardig op pijl. Hihi Olga Commandeur kan mij al bijna niet meer bijhouden. De beperking van mijn linkerarm is nog wel groot. Maar dat komt goed. Vermoed ik. Eerst nog die kloterige bestraling, die vast ook wat narigheid met zich meebrengt. Maar, ik ben toe aan de sportschool. Een half uurtje fietsen kan ik vast al. Van de week gaat het gebeuren.

Mentaal ben ik labiel. Wanneer ik een mooi liedje hoor word ik heel diep geraakt. Van de week zong zangeres Do er zo een. Tranen, met flinke hoeveelheden over mijn wangen. Soap series kan ik niet kijken. In Soapseries worden mensen aan de lopende band gekwetst. Daar kon ik eigenlijk al nooit tegen, maar nu helemaal niet.

Gisteren heb ik me kostelijk vermaakt. Met mijn dochter naar “Gooische Vrouwen”. Een heerlijke film. Maar ook daar schoten mijn emoties alle kanten op. Het ene moment schaterde ik het uit. Eén keer dat mijn meisje naast me zei: waarom lach je? En het andere moment voelde ik mee met het drama van de 4 dames. Leuk gedaan Linda!

Het lage energiepijl wat ik tot de operatie heb gevoeld is tot nu toe weggebleven. Ik kan het nog niet goed meten want ik doe nog niet zo veel.

Het lijkt me zo logisch dat het te maken had met het groeien van het kankergezwel. De tijd zal het leren. Ik hoop het nooit meer te voelen. (Logisch toch?).