De indrukken van de “chemo” ochtend die ik in de wachtkamer meemaakte vorige week, dringen nog steeds tot me door. De hele week zie ik beelden van de man die in zijn bed voorbij gereden werd, hij was geel.
Ook zie ik een man in de wachtkamer, met 5 kinderen, de oudste is nog geen 10 jaar. Ze zitten rustig te lezen, te spelen. Wanneer de moeder, mager en kaal, terugkomt van haar chemokuur breekt de onrust onder de kinderen uit. De jongste, in de buggy, wil zich er onmiddellijk uitwringen, als hij zijn moeder ziet. De twee oudste meisjes krijgen ruzie. Moeder neemt direct de leiding over het gezin, ze tilt de een na jongste op, draagt een tas en duwt de buggy met de jongste erin. De rest van het kroost loopt braaf achter haar aan. Dan zie ik Vader opstaan, hij pakt een stok. Hij waggelt achter zijn gezin aan. Hij loopt alsof hij minstens één kunst knie of heup heeft.
Een ander beeld wat is blijven hangen is dat van een thais vrouwtje, ze wordt voortgeduwd in een rolstoel, mager, een slang in haar neus. Ze roept met een Aziatisch accentje, tuut tuut aan de kant, ze grinnikt er vrolijk bij.
Ik zie ook een oudere dame, onder begeleiding van haar dochter. Ze loopt met zo’n kartonnen kotsbakje kotsbewegingen te maken. Er komt gelukkig niets uit.
Wat ik voel als ik dit zo zie is vermoeidheid, en dat zegt alles over mij. Ik vind het vermoeiend om aan te zien, het lijkt me vermoeiend om in hun situatie te zijn. Het kan natuurlijk, dat deze mensen het heel anders beleven.
Morgen is het zover, de eerste bestraling. Of ik er tegenop zie? Zonder verwachting van morgen ben ik vandaag nog aan het beleven. Ik ben vandaag naar de stad geweest waar ik op mijn dooie gemakkie mijn emo aankopen heb gedaan. Hoge hakken (weet je hoe hoog we deze zomer moeten!), sjaaltjes, een bikini, en wat strandjurkjes voor erover. Wat hoger gesloten dan normaal, er rekening mee houdend dat mijn huid er straks niet zo mooi uitziet, en niet in de zon kan/mag. Uitgeblust zit ik op de bank het hoge bezoekersaantal, van mijn weblog, van deze dag te bewonderen. Salsa dansen gaat vandaag niet door en ik heb ook geen klanten deze avond. Ondertussen kijk ik naar the Dog Whisperer, waarvan ik toevallig vandaag ook zijn boek met de post binnenkreeg. Cesars aanpak, om weer baas van je hond te worden. Haha het zal mij benieuwen of wij, met onze 5 verschillende energieën, die honden nog eens onder controle krijgen.
Ik zie dus niet op tegen morgen. Bovendien heb ik gezellig gezelschap mee in de taxi. We gaan het allemaal meemaken………..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten