Ze sprak voor haar beurt

Ik ga voor de derde keer op controle bij de Plastische Chirurg. In de auto op weg naar Amsterdam haal ik de eerste en tweede keer in mijn gedachten terug. Het waren geen leuke bezoekjes. De eerste keer maakte ze een gaatje dat een gat werd. De tweede keer liet ik kijken of het gat, dat maar niet dicht ging, geschikt was om meebestraald te worden. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan die momenten denk. Ik kan de pijn nog voelen die dat gat met zich meebracht.  Ik voel me labiel, eenzaam, in de file tussen honderden andere auto’s op weg naar Amsterdam. Ik kan niet bij de essentie van mijn gevoel komen. Zijn het de gedachten aan de vorige controles? Is het omdat ik voor het eerst alleen naar Amsterdam rij? Er komen veel excuses en redenen bij me op die ervoor zorgen dat steeds die stomme tranen komen. Ik hou het erop dat het “alles bij elkaar” is en sjok voort in de file.

Om half 14.30 sta ik in de rij voor de spoorboom van het parkeerterrein, de parkeergarage is vol. Om 14.55 loop ik door de draaideuren het gebouw binnen. Om 15.00 sta ik aan Balie 3. Ik vraag aan de receptioniste hoeveel mensen er voor me zijn. U bent de eerst volgende! Direct hoor ik de stem met het Belgische accent roepen: mevouw Brakel. Ik loop op haar af en geef haar een hand. Met een vrij luide stem vraagt ze: hoe gaat het met u? Met zachte stem antwoord ik: goed hoor! Ik geef eigenlijk nooit zonder meer dit antwoord wanneer iemand vraagt hoe het met me gaat. Maar vind dat ik geen keus heb in een volle wachtkamer. Wat gaat het al de mensen die daar zitten aan hoe ik me voel?

Ik volg haar de gang door naar het achterste kamertje. Grote passen, wat een haast. Tijdens het lopen zegt ze dat de Chirurg die mij geopereerd heeft in het kamertje naast haar zit. Ze zal haar er zo even bij roepen. Ik antwoord met: ja het lijkt me fijn als je het resultaat van je eigen werk nog eens terug ziet. Tegelijkertijd verbaas ik me dat mijn afspraak gepland is met deze Chirurg terwijl de mijne er ook is.

In het kamertje maakt de Belgische dame haar excuses voor het gaatje dat ze twee bezoeken geleden gemaakt heeft het was natuurlijk niet haar bedoeling dat het een vingergroot gat zou worden. Ik kan er niet op ingaan want haar telefoon gaat. Ben trouwens nog nooit bij een Chirurg op bezoek geweest waar dat niet zo was. Ze neemt op, luistert en zegt: ik kom eraan. We gaan het even anders doen zegt ze. Ik ga vragen of M. bij jou komt kijken, ik heb namelijk een spoedoperatie. Prima zeg ik.

In de kamer naast ons hoor ik haar praten tegen haar collega. M.  Ik heb mevrouw Brakel en daar heb jij die (ze noemt de medische term voor mijn soort van operatie) bij uitgevoerd. Wil jij die bekijken want ik heb een spoedoperatie.

Ik herken de stem van M. Een onwijze stoere, grote, knappe, slanke vrouw. Ze doet me denken aan Anita Witzier. Ik kan me herinneren hoe trots ze de ochtend na de operatie kwam vertellen hoe tevreden ze was over deze manier van opereren. Ik ben blij dat ik haar kan laten zien hoe het nu geworden is. Ik ben namelijk ook trots. Trots op haar en ik wil haar wel mijn blijdschap tonen, hoe blij ik ben dat ik geen littekens op mijn borst heb maar alleen maar in mijn zij.

M. zegt tegen haar Belgische collega: sorry ik heb ook een spoedoperatie. Schiet maar een paar foto’s voor in het boek.

Ik voel een teleurstelling in me opkomen, ja dat litteken kan je ook wel bekijken op een foto en de stand van de borsten ook. Blijkbaar is alles wat interessant is te zien op een foto. De vrouw die eraan vast zit (ik in dit geval) doet er voor haar zeker niet toe.

Wanneer de Belgische mijn kamertje weer binnenkomt voel ik haar spanning. Zij moet naar een spoedoperatie. In eerste instantie voel ik met haar mee en trek mijn shirt al over mijn hoofd, opschieten dus. Terwijl zij verteld wat ik net al heb meegeluisterd, komt er in me op: niks ervan dame. Ik schakel terug naar de rust, ik probeer de vragen die ik onderweg bedacht heb weer even op een rijtje te krijgen. (Waarom heb ik die trouwens niet op een geeltje opgeschreven?). Het lukt me om 5 minuten de aandacht te krijgen die ik nodig heb. Het valt me op dat deze dame wel steeds voor haar beurt spreekt. Ze bekijkt het litteken. Het gaat dus goed met u zegt ze. Het enige wat het zo complex maakt is dat het litteken hypotrofisch is. Ik zou het kunnen inspuiten maar dat is vrij pijnlijk en dat doe ik niet zomaar. Het advies luidt: doorgaan met de siliconenpleister en over 3 maanden terugkomen. Het gaatje is mooi dichtgegaan dus dat gaat ook goed, zegt ze. En u ziet er ook goed uit. Allemaal redenen voor haar om te vinden en uit te spreken dat het goed met mij gaat. Ik vind het zelf niet nodig om aan deze dokter en op dit moment uit te leggen dat het heus niet allemaal goed gaat maar ik vind wel dat ze voor haar beurt spreekt. 

Ik laat het, ik heb mijn vragen kunnen stellen, en een deskundig oog heeft gekeken. Wel jammer dat ik M. niet gezien heb, die leuke vrouw achter de Chirurg die mij geopereerd heeft.

Om 15.30 loop ik de parkeerplaats op. Ik kijk, ik probeer te voelen of ik hier een half uur geleden ook liep. Of liep ik daar aan die andere kant. Of in de parkeergarage. Ik denk dat ik geeltjes in mijn tas moet stoppen, dan kan ik bij het parkeren opschrijven waar ik hem ongeveer neergezet heb. Ik vind mijn autootje en 10 minuten later sjok ik weer in de file terug naar Leusden. Uit en thuis, 3 ½ uur. Wat een gedoe. Ik voel me trouwens totaal niet meer labiel op de terugweg. Meer zoiets van zo dat heb ik weer gedaan, dat kan ik achter me laten.