Zo gaat het nu met mij. Dit antwoord geef ik aan mensen die vragen hoe het met me gaat. Ik zei al eerder dat ik niet meer weet wat “normaal” voor mij betekent. En dat ik weer een nieuw “normaal” aan het maken ben.
Ik ben mijn kansen aan het overdenken. Welke kansen liggen er binnen mijn bereik en welke ga ik aanpakken. De leuke natuurlijk. Welke vind ik dan eigenlijk leuk? En hoe ga ik dat aanpakken. En hoe ga ik met de beren om die ik tegen ga komen. Ohwww…ik ben hier niet goed in. Af en toe komen er wat kansen langs, ik kan ze niet goed te pakken krijgen. Ik voel ze. Maar ze zijn niet warm genoeg.
Veel van deze gedachten had ik voor de operatie eigenlijk ook al, dus die zijn best wel weer “normaal”.
Heb wel een nieuw lijf met (voorlopig) nog wat beperkingen maar daarmee groei ik naar kansen die ik anders niet gezien had.
Mijn lichaam werkt dus ook nog niet “normaal”. Soms heb ik er vertrouwen in dat het goed komt. Wanneer ik in een bepaalde houding zit of lig en me volledig ontspan voel ik niets vreemds. Maar wanneer ik beweeg is mijn hele romp sterk aanwezig. Wanneer ik mijn linkerarm omhoog strek voel ik een elastiek. Wanneer ik hem laat hangen gaat dat niet ontspannen langs mijn zij. Mijn buik voelt dik, vol vocht. Steken voel ik vanaf het litteken mijn borst in. De warmte van de bestraling neemt af, links en rechts scheelt nog maar een graadje of twee denk ik. En zo zijn er nog een paar “dingen”. Het is afwachten wat er blijft, wat er verdwijnt, en wat er weer bijkomt straks door de Hormoonkuur.
Ik ben soms blij dat mijn borsten er wel “normaal” uitzien, soms vind ik ze zelfs mooier dan “normaal”. En soms wil ik dat ze er anders uitzagen dan "normaal". (afhankelijk van welke rol ik speel).
Op dit moment vind ik nog dat “kanker” me naar dit punt in mijn leven heeft gebracht. Het irriteert me dat ‘kanker” nu mijn basis van het leven is. Ik noem dit vast vaker de laatste tijd. Sorry, ik hou niet bij wat ik eerder gezegd heb, maar dit komt me bekend voor. Ik schrijf wat ik voel en wat ik kwijt moet. Ik heb er blijkbaar nog niets aan kunnen veranderen.
Soms lees ik dat mensen toch op een bepaalde manier blij zijn dat ze kanker hebben mogen ervaren (?). Wat een gekken. Is dat positief zijn of wat?
Na de vakantie wil ik graag even een ander weggetje inslaan. Daar wil ik wat leuks doen en iets nieuws halen. Ervaring op doen. Groeien.
Van de week ging ik even een klein weggetje terug. Daar voelde ik trouwens ook een groei.
Ik breng een bezoek aan de musical van de lagere school waar onze kinderen op hebben gezeten.
Bij binnenkomst zegt “een moeder”: zo hebben ze jou nou weer gestrikt? Ik knik van niet. Het woord “gestrikt” klopt niet. Ik vind het een lelijk woord. Jaren heb ik geholpen, met haren, kleding en make-up. Wat vond ik dat leuk om te doen, daarvoor hoefde ik niet gestrikt te worden. Ik ervaar iets bijzonders tijdens het kijken van deze musical. Alle keren dat ik hier ooit zat flitsen even voorbij. Ook de gevoelens die daar bij horen. Jaren heb ik hier gezeten met voortdurend natte ogen. Nee, niet alleen toen mijn eigen kinderen speelden. Ik keek altijd door de ogen van mijn kindzijn. Tijdens mijn lagereschooltijd was ik bang en verlegen.
Toneelspelen hoorde er bij, zowel op de Montessori en op de Vrije School. Ik durfde niet, ik moest al huilen bij het idee. Zelfs een stukje voorlezen uit een boekje deed ik al met een trillend, bijna huilend stemmetje. Mijn juf, op de Vrije school liet mij een keer een boze griekse godin uitbeelden. Een straf vond ik dat, en eigenlijk nog steeds.
Al die jaren dat ik hier keek naar de musical voelde ik hoe graag ik dat had gewild als kind. Zo vrij als sommige kinderen hier op het podium lijken. Zo vrij als deze kinderen zich in het leven lijken te voelen. Al die jaren dat ik hier naar de musical keek voelde ik mezelf groeien. Groeien van dat bange, kleine meisje die zich niet vrij voelde, naar een volwassen vrouw die de regie neemt over haar eigen musical.
Vandaag hou ik het droog, ik geniet van de kindertjes die spelen. Ik kijk door de ogen van een volwassen vrouw, niet als kind en niet als moeder van. Ik word geraakt door het meisje wat een solo zingt: Every day is so wonderful. You are beautiful no matter what they say .Het talent in haar en ook de tekst raakt me. En ik word geraakt wanneer de juf de kinderen bedankt. Jullie zijn topkinderen roept ze. Dat soort uitspraken kregen wij vroeger op school niet (en zeker niet op de Vrije School). En dat had ik toen best wel willen horen. Maar ik geniet dus, het voelt heerlijk om er in deze rol naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten