Geeltjes

Vandaag een week geleden gingen we een weekendje weg om leuke dingen te doen. Even weg uit mijn bekende omgeving zou meehelpen om los te komen uit de sleur van de bestraling. Dat is gelukt.

Snipverkouden vertrok ik. Hier had ik geen zin in. Neusspray, hoestdrank, paracetamol mee.

Een uur en een kwartier later zijn we in een ander land, Friesland. Een prachtig huisje aan het water, met eigen aanlegsteiger. Het gehuurde sloepje halen we de volgende dag.

Ik slaap niet fantastisch lekker door de verkoudheid. Om 05.30 uur ben ik klaar wakker. Het is anders dan thuis. Stiller qua auto geluiden. Hier hoor ik er geen. En veel drukker met vogelgeluiden. Het geluid van watervogels herken ik niet. Ik kijk uit het raam. De zon is al op en schittert over het water. Het beeld wat ik nu zie geeft heel veel rust. Ik kan niet ophouden er naar te kijken. Ik vraag of Bart ook komt kijken. Hij komt niet.

We doen boodschappen in de dorpssupermarkt en ontbijten uitgebreid. We drinken koffie/warme choco en eten cupcakes. We hangen op de bank en kijken film. Tussen de buien door halen we onze sloep. We gaan uit eten. De twee dagen erna werken we ongeveer hetzelfde programma af. We krijgen nog gezellig familiebezoek en maken een grote tocht op het water. We leggen aan in een haven, drinken bier en wijn met bittergarnituur. We bezichtigen een prachtige vakantie modelwoning, haast groter en mooier, in ieder geval duurder dan ons eigen huis.

Maandag avond na het eten rijden we terug naar Leusden.

En dan gaat het plotseling heel snel. Vrijdag ochtend heb ik het even niet meer. Ik heb het gevoel dat ik net uit de auto stap van ons heerlijke weekend en in een keer zeggen ze dat het vrijdag is. Ik kan me niet meer goed herinneren wat ik dinsdag, woensdag en donderdag deed. Ik moet er even bij gaan zitten en weet de highlights van die dagen op te halen.

Dinsdag: De Internist, ze keek bedenkelijk, maar mijn verzoek of ik de hormoonkuur over de vakantie heen mag tillen, is goed bevonden.

Woensdag: Salsa bbq, geslaagd gezellig!

Donderdag: Menno is geslaagd! En Monique trouwens ook. Trots zijn we.

Ik wil heel veel doen vandaag. Er is zo veel blijven liggen de afgelopen maanden. Alles door elkaar in mijn hoofd. Huishouden, administratie, werk, de kinderen, de honden, boodschappen, plannen maken, leuk doen en noem maar op. Soms lijkt alles aan elkaar verbonden. Ik zoek dan naar het begin maar kan het niet vinden.

Gelukkig is man thuis, kan ik gerust even huilen. Soms voel ik zwart/wit en lijkt het of ik moet kiezen uit kanker of een hormoonkuur met vreselijke bijwerkingen.

Na mijn huilbui spreekt hij me streng toe dat ik een to do lijst moet maken. Hij laat de zijne zien. Een A4tje, verschillende categorieën, diverse acties keurig op een rij. Puntsgewijs gaat hij die afwerken.

Hij help me op gang door te vragen wat ik eerst ga doen. Mijn bureau opruimen. Maar dan pak ik eerst even mijn laptop, zeg ik. Die staat tegenwoordig standaard op de bank. Maar ik wil niet meer dat dat mijn werkplek is. Dat was mijn “ziekte” werkplek. Hij legt me nog even uit dat ik die laptop niet nodig heb bij het opruimen van mijn bureau.

Ik luister braaf en neem een voorbeeld aan hem. Het gaat wel een beetje anders maar verschil moet er wezen, toch? Mijn to do lijst worden to do lijstjes. Na een half uur plakken er 5 geeltjes op mijn bureau. Elk geeltje behoort tot een bepaalde categorie. Iedere keer als ik een actie kan wegstrepen maak ik meteen een nieuw geeltje, dat staat netter vind ik (duhu). Zo hoop ik aan het eind van deze werkdag minder geeltjes te hebben. Uiteindelijk zijn het er meer. Tussendoor namelijk verzin ik meer categorieën. Ik heb zelfs een geeltje voor ieder kind. Erop geschreven wat ik met hen moet bespreken, samen wil doen, of hen aan wil herinneren. (Is dit wat voor mij?)

Met een voldaan gevoel stop ik op 17.30 uur. Veel achterstalligheid weggewerkt. Ik moet lachen om de hoeveelheid geeltjes. Maar het werkt voor mij op dit moment uitstekend. Structuur brengen in de dingen die ik doe helpt me om terug te komen in een bepaald ritme. Het ritme van mijn nieuwe leven.

Nog een stom ding merk ik op deze week. Het lijkt alsof iedereen nog van alles wil proppen in de weken voor de vakantie. Alsof het bij de vakantie stopt en het nooit meer kan. Ik doe er zelf ook aan mee, ieder jaar weer.