Mijn handen jeuken!

Ik geloof dat het vrijdagochtend was, misschien donderdag, dat ik een soort van jeukende blaasjes onder mijn linkeroksel voelde en zag. Ik maak nooit direct paniekmeldingen van nieuwe klachten. Het zal er wel bijhoren en weer over gaan. Toen ik vrijdag op de tafel lag was er nauwelijks ruimte om mijn klachten te ventileren ik was druk bezig de inkt van mijn lijf te weren. De dame aan mijn linkerzijde, die al niet zo aardig was, vroeg tussendoor wel hoe het met de klachten ging. Ik zei haar dat ik aan “haar” kant blaasjes gezien had die jeukte. Ze keek en zei: nee, ik zie geen blaasjes. Ik had geen zin om met haar te discussiëren of er blaasjes waren of niet. De leuke dame van het stel, die aan mijn rechterzijde, nam mijn klacht wel serieus maar kreeg het ook niet voor elkaar haar advies erover uit te spreken. Haar collega nam te veel ruimte in met haar stem, haar gedaante, haar uitspraak dat er geen blaasjes waren en haar drang om mij met giftige inkt te besmeren.

Toen de behandeling klaar was kwam “de leuke” mij van de tafel halen. Mevrouw, zei ze, u kunt nog even langs de dokter voor uw klacht als u wilt. Ik schudde voorzichtig een nee dat hoeft niet. Haar advies luidde: kijk het het weekend even aan en als het erger wordt kunt u maandag, op de laatste bestralingsdag, nog langs de dokter. De bestraling werkt nog ongeveer twee weken door voordat de klachten gaan afnemen. Ik neem haar advies ter harte en besluit dat ik nu niet naar de dokter ga maar inderdaad afwacht. Bovendien zit ik nu op de wip want ik ben alleen en mijn taxi staat te wachten. Dat geeft dit keer blijkbaar toch een beetje druk. Maandag ga ik met eigen auto dus voel ik meer ruimte.

De klacht is flink verergerd, gatver, het bestralingsgebied is rood, warm, hard, droog en jeukt werkelijk als een gek. Daarbij heb ik kleine ienieminie bultjes, nauwelijks zichtbaar op de binnenkant van mijn handen en onder mijn voeten. Mijn rug jeukt trouwens ook. Als ik terugjeuk op mijn rug merk ik dat het niet mijn rug is die jeukt maar mijn borst, ken je dat. En terugjeuken op mijn borst kan niet vanwege de kwetsbare huid. Ik wil met mijn nagels het liefst over mijn hele lijf krabben. Van jeuk kan je gek worden, geloof me.

Ik ga dus inderdaad morgen nog even langs de arts, al ben ik wel bang dat ik dan i.p.v. de gewone “vette” zalf een een of andere hormoonzalf krijg. En ik denk ook dat hij zegt dat de kriebeltjes op mijn handen en voeten niets met de bestraling te maken hebben. Vorige week noemde ik hem de klachten die ik op dat moment had. Hij stopte ze in hokjes. Die hoort wel bij de bestraling en die niet. De klachten die hij kende, bijvoorbeeld de blaarvorming van de inkt, daar kon hij wel wat aan doen. Ik kon er een zalfje of pilletje voor krijgen tegen allergische reacties. De klachten die hij (nog) niet kende, zouden na twee weken na de bestraling vanzelf overgaan. De klachten die blijven na die twee weken zou ik aan een andere arts voor kunnen leggen.

Zelf vind ik de reactie die zich op mijn handen en voeten uit niet gek. Ik word er wel gek van dus ik baal ervan maar het verbaast me niet. Een soort van reactie op reactie wat zich bij mij op die plek uit. En dat is goed want het moet er ook uit.

Ik hoop dat ik van de Internist ruimte krijg om te herstellen voordat ik aan de Hormoonkuur van 7 jaar begin. Ik kan me niet herinneren wanneer mijn lijf voor het laatst “normaal” voelde.

Mijn handen jeuken. Van de blaasjeseczeem maar ook om het leven weer met beide handen aan te pakken.