Nog 6 keer

Ik sleep me er aardig doorheen. Het meest van de tijd voel me erg gesteund door mijn gezin, familie, vrienden, vriendinnen en andere lieverds die mij vermaken in de taxi en me begeleiden naar het bestralingstoestel.

Ik ben er trots op dat ik tot nu toe nog steeds twee keer in de week in de sportschool actief ben en de Salsalessen tot het eind van het seizoen heb kunnen volgen. 

Er is niet altijd aan mijn buitenkantje te zien hoe mijn binnenkantje voelt. 

De afgelopen weken bestond het grootste gedeelte van mijn doordeweeksedag uit mijn bezoek aan het AVL. Verder was het slapen, sporten of op de bank hangen, eten en weer slapen. Het actieve wat ik de eerste paar weken van de bestraling in de ochtend had, was de afgelopen week helemaal weg. Terug naar af. Bijkomen van een douchebeurt moest ik, net als vlak na de operatie. Maar het einde van de bestralingsperiode komt nu dan ook in het zicht. Nog 6 dagen. Ik zie er tegenop. De klachten worden serieuzer. Misselijk, steken, vocht, roodheid van de huid. En dan mijn hoofd die raar doet.  Het is te doen, maar toch…

Sommige dingen begrijp ik niet, wie verzint het volgende. Ik liet de arts kijken naar een gevoelige plek. Een plek achter het litteken, daar waar ook een lijn getekend is om het apparaat goed te kunnen richten. De dokter keek en zei: die lijnen moeten ze voortaan maar met stift tekenen. De inkt die ze gebruiken kunnen namelijk blaarvorming op de huid veroorzaken (??). Met stomheid was ik geslagen. Wie verzint het dat dit perse met blaarvorminggevende inkt moet gebeuren? Ze vinden het praktisch, het blijft namelijk langer zitten dan stift, en niet iedereen heeft er last van.

Vervolgens denk ik dan dat de arts dat opschrijft in mijn dossier of het doorgeeft aan de betreffende personen. Niet dus. De eerst volgende keer was ik op tijd, nog net voordat de inkt erop zat kon ik vragen of ze het met stift wilde doen. De keer erna was ik te laat. Mevrouw we tekenen even bij hoor en flatsh, de inkt zat er al weer op. Het gevolg van de laatste inktsessie is dat ik nu blaarvorming heb onder alle lijnen. Het prikt en jeukt als een gek en de blaartjes zijn goed voelbaar. Het is toch erg jammer (of zeg ik dit weer te voorzichtig), het is toch goed klote dat deze onnodige klacht mijn weekend verziekt en mede verantwoordelijk is voor hoe ik mij voel in de laatste week.

De eenzaamheid steekt de kop op wanneer ik geconfronteerd word met mijn beperkingen of wanneer ik pijn heb. Ons dochter is jarig. Traditiegetrouw pak ik onze kinderen de dag voor hun verjaardag nog eventjes aan. Meestal handje drukken met de jongens (haha, dat is eigenlijk al heel lang geleden dat ik dat nog trok). Maar dit meiske krijgt toch altijd nog een kieteldoodje, dit jaar op de laatste dag van haar 12^e. Dat was knap lastig met één arm en twee benen een meid die minstens een halve kop groter is en misschien wel al sterker, nog even flink te grazen nemen. What the fuck gaat er door mijn hoofd, 13 jaar geleden baar ik dit kindje, toen voelde ik me jong en sterk. En nu 13 jaar later voel ik me een oud, ziek gehandicapt wijf. Confronterend en emotioneel. Maar we hebben wel gelachen hoor.

Het andere traditiegetrouwe wat voor ons bij de verjaardagen hoort is mijn indische kookkunst. Dit is al de tweede verjaardag dat ik “kant en klaar” serveer. Ik voel me ongemakkelijk bij het opscheppen van soep uit een pakje en knakworstjes voor de kinderen. Het gaat er niet om dat het niet lekker is. Ik wil alleen iets meer betekenen voor de jarige en de gasten dan dit. Misschien ben ik er weer in augustus met mijn eigen verjaardag of anders in oktober bij die van Bart.

Verder liep de verjaardag als vanzelf. De jongens hielpen met boodschappen, Odile bakte haar eigen brownies en Bart zat ook niet bepaald stil. Een drukte van belang, volgens mij was iedereen er dit keer.

De eerste helft van de dag verschool ik me een beetje in een hoekje om niet te veel last te krijgen van mijn misselijkheid en pijn. En na het eten lag ik de rest van de avond onder mijn dekentje op de bank, toe te kijken hoe andere vrouwen zich bewogen in mijn keuken. Ik kreeg er geen schuldgevoel van, ik zou dat ook vanzelfsprekend voor hen doen. Ik kon genieten van deze verjaardag. Bedankt iedereen!  

Love you all!