Energie bewaken

Lang niet geschreven, schijnt. Ik ben me er niet heel bewust van, maar word er op gewezen. Verschillende redenen waarom. Tot vandaag had ik het niet nodig. Ik had niets om van me af te schrijven. Ik voel me de laatste weken een slak, ik ben traag. Veel gaat langs me heen. De dagen, de uren vliegen om. Ik leid een geregeld leven. Voor de bestraling geef ik een nuttige invulling aan mijn ochtend. Na de bestraling slaap ik als een roos. ’s Avonds sporten we of doen we wat anders leuks.

Er dienen zich bijwerkingen aan, maar daar wen ik snel aan. Voordat ik het weet hoort het er bij. De afgelopen 2 dagen last van maagzuur, deze nam ik er ook bij als bijwerking van de bestraling. Totdat Odile en Bart zeiden dat ze er ook last van hebben. Ik denk niet dat dat door hun meevoelendheid komt. Dus ik probeer me maar niet steeds af te vragen waar mijn klachtjes uit voortkomen. Ze zijn er nu gewoon. Het is zo als het is.

Ik heb dus domweg geen tijd om te schrijven maar ik ervaar (tot vandaag) ook geen emoties van dien aard dat ze eruit moeten.

Vanmorgen bij de koffie, ik had net een telefoontje met het ziekenhuis achter de rug. Degene die met mij meeging kwam een kopje koffie drinken en hoorde mijn verhaal aan. Nou zei ze direct: ik zie hier weer een blogje aankomen………….

Op donderdag krijg ik de tijden van de behandelingen voor de volgende week te horen. Ik haal ze voor de behandeling af aan de balie. Goed georganiseerd, gaat iedere keer goed. Voor dit hele behandelingstraject mocht ik voorkeurstijden aangeven. Fijn, i.v.m. de files. Eerst luidde mij verzoek graag tussen 11.00 en 15.00 uur en later heb ik dat verandert in graag tussen 11.00 en 13.00 uur. Tot nu toe word ik ongeveer 3 keer in de week tussen 11.00 en 13.00 behandeld en twee keer in de week bijvoorbeeld een keertje om 9:45 of om 14:00 uur. Allemaal prima. Ik heb een keer anderhalf uur moeten wachten omdat het apparaat kapot was. Kan gebeuren, het is een apparaat. Een andere keer heb ik anderhalf uur moeten wachten omdat de taxi het niet meer deed. Dit soort dingen gebeuren nu eenmaal. Ik merk dan wel dat die dag me meer energie kost. Maar dat geeft niet hoor.

Ik ben natuurlijk wel de bewaker van mijn eigen energie, dus waar ik een bedreiging zie aankomen trek ik aan de bel.

Afgelopen donderdag worden de tijden van deze week op mijn afsprakenkaart geplakt. Meteen zie ik op het kaartje staan, staat de behandeling voor vrijdag om 16.00 uur gepland. Er schiet wel door mijn hoofd: “lastig” maar ik ga er mee naar huis. Mijn taxi staat immers te wachten. 

Van het thuisfront krijg ik het advies om toch om een andere tijd te vragen. Vrijdag om 16:30 uit Amsterdam rijden is vragen om fileproblemen. Dus afgelopen vrijdag ochtend vraag ik bij de balie of ik mijn behandeling op een andere tijd kan krijgen. Ik krijg te horen dat ze bij het afspraken bureau op dit moment niet aanwezig zijn. Of ik straks even wil bellen…… Ik heb geen goede ervaringen met het AVL en bellen, maar natuurlijk, ik bel straks even als ik thuis ben.

Ik bel het nummer wat de receptioniste mij heeft gegeven. Hij gaat over maar er wordt niet opgenomen. 5 minuten later probeer ik het nogmaals, 10 minuten later nog een keer. Ik zoek in mijn AVL administratie naar een ander telefoonnummer. Ik vind een nummer waar bij staat afd. Radiotherapie. Ik bel en krijg de dame (ik herken haar stem) van de balie van de afdeling Radiotherapie. Ik leg haar mijn verhaal uit, ook dat ik een nummer heb gekregen en welk nummer dat is en dat ze daar niet opnemen. Ik verbind u door met de afdeling planning, zegt ze. Ik krijg iemand aan de lijn, die ik weer mijn vraag voorleg. Hij antwoord dat ik niet met de juiste afdeling ben doorverbonden. Hij verbind me door de afdeling planning Radiotherapie. De lijn gaat over maar er wordt niet opgenomen. Ik bel opnieuw met de afdeling Radiotherapie en krijg weer de voor mij bekende dame. Ik leg haar uit wat er allemaal gebeurd is. Oh pardon, dan verbind ik u nog een keer door met de afdeling planning. En voor dat ik het weet zit ik weer op de lijn waar niet opgenomen wordt. Nog een keer bel ik de afdeling Radiotherapie. Op de afdeling planning werkt vandaag niemand wegens ziekte, is dit keer de mededeling. Of ik maandag even terug wil bellen. Natuurlijk, geen probleem.

Vermoeid hang ik de telefoon op. Het heeft me energie gekost.

Maandag ochtend. Het nuttige waar ik deze ochtend tijd aan besteed ben ik zelf. Ik ben moe, misselijk en heb het vanaf zaterdag al koud. Om 10.15 komt mijn gezelschap voor de rit van deze dag op de koffie en om 10.45 komt de taxi. Van 8.00 tot 10.00 neem ik een uitgebreide douche, behandel ik mijn litteken zorgvuldig, geef mezelf een voetenmassage, tuttel de tut.

Om 10.00 uur ben ik beneden en bel ik met het ziekenhuis. In een keer contact, met de juiste persoon. Ik vraag haar of mijn tijd van vrijdag verzet kan worden. In eerste instantie vind ik het niet nodig om te verantwoorden waarom ik de afspraak wil verzetten. Wanneer het antwoord al heel snel: “nee” is, besluit ik uit te leggen dat het op vrijdag middag op de A1 terug uit Amsterdam vreselijk druk is rond die tijd. Er ontstaat een vreemde situatie. Mijn gesprekspartner begint nu ook te verantwoorden waarom zij het niet kan veranderen. Er moet namelijk onderhoud gepleegd worden aan het bestralingsaparaat. En dat is altijd van 14.00 tot 16.00 uur, of ik daar misschien begrip voor kan opbrengen. Vervolgens begint ze een verhaal dat ik verzocht heb of  ik mijn afspraken tussen 10:30 en 15:00 kan hebben en dat ze zich daar tot nu toe wel aan gehouden heeft. En bovendien denkt ze dat de file wel mee zal vallen. Ik probeer een discussie te voorkomen maar kan het niet laten mijn verbazing uit te spreken over de tijden van onderhoud en ik vraag haar waarom ze aanhaalt dat ze zich tot nu toe aan mijn verzoek heeft voldaan. Ik bel niet om te klagen over de andere dagen, dat doe je ook heel goed zeg ik haar. Het lijkt alleen alsof ik niet had mogen bellen om de afspraak te verzetten terwijl jullie me dat zelf hebben geadviseerd. Ze kan er niets aan veranderen zegt ze. Ik zeg haar dat ik dat jammer vind en dat ik graag doorverbonden wil worden met haar leidinggevende, misschien dat die me kan helpen. De leidinggevende is er niet en belt me vanmiddag terug.

Om een uurtje of 16.00, ik ben nog diep in mijn middag slaap, belt de leidinggevende mij terug. In de taxi vanmorgen kwam het in me op om assertiever om te gaan met mijn vraag. Ik ga er bij melden dat ik het gewoonweg niet trek. Een afspraak eind van de dag en ook al eind van de week en dan met het vooruitzicht erbij een 3 uur durende terugreis. Dat trek ik niet.

Het hele verhaal van vanmorgen herhaalt zich, met deze meneer, en eindigt met dat het misschien handig is als ik morgen even een afspraak met hem maak, dan kunnen we uw probleem onder vier ogen bespreken (?). Verder zegt hij dat de file op de A1 vast wel meevalt op vrijdagmiddag.

Assertief spreek ik: ik heb u nu aan de lijn en ik vraag of u mij een oplossing kan bieden voor mijn probleem. Als dat niet kan, ook best, dan heb ik daar begrip voor. Maar ik ga niet langs komen, ik heb morgen mijn bestralingsritueel en aansluitend mijn wekelijkse gesprek met de arts. Ik voel er niet voor om ook nog bij u in de rij te gaan staan. Ik stel u een doodnormale vraag, ik ben hier al ruim twee dagen mee bezig, en het enige wat ik van uw kant krijg is discussiestof en ik word gewezen op mijn gedrag wat jullie kennelijk niet bevalt.

U kunt morgen proberen om bij de balie van uw bestralingsaparaat te vragen of ze een dubbele afspraak willen boeken. Dat er dus 2 mensen om 14.00 uur gepland worden. Als ze dat willen doen dan loopt u alleen het risico dat u iets langer moet wachten dan anders. Wat hij verder voor me kan doen is vast bij hun melden dat ik dit morgen kom verzoeken.

Ik laat het voor nu hierbij, ik ben op een onprettige manier wakker geworden uit mijn middagslaap. Morgen stel ik mijn vraag nog 1 maal en als ik dan “nee” krijg laat ik het ook daarbij. Het heeft me heel veel energie gekost en ik ben daar zuinig op. De volgende week accepteer ik alle tijden die me gegeven worden, dit is me de moeite niet waard. Dan slaap ik wel in de taxi………..

Je zou kunnen denken dat het vertellen van dit verhaal me ook energie kost. Maar nee hoor, ik ben het lekker kwijt.

Verder hou ik me bezig met de vraag waarom ik de verhalen van, het gedrag van, de mening van de taxichauffeurs zo boeiend blijf vinden. Wat zegt het over mezelf, wat zegt het over hun. Kan ik hier niet een leuke film van maken? Een dergelijk programma, maar dan andersom, kan ik me van een tijdje geleden herinneren.