Aardig

Woensdag heb ik , ze waren mijn laatste hoop, voorzichtig gevraagd aan mijn bestralingsbehandelaars, of ik misschien vrijdag eerder dan 16.00 uur mocht komen. Het meisje keek me verbaasd aan? Dat is al doorgegeven hoor, u staat vrijdag om 14.00 uur. Ik ben uiteraard blij, maar ik begrijp het gedrag van meneer de planner niet. Mij zeggen dat het onmogelijk is en dat ik het zelf maar moet proberen en het uiteindelijk toch regelen. Zonder mij daarvan op de hoogte te brengen. Nou ja laat maar.

Donderdag spreekt “hoofd” behandelingskamer 5 mij aan. Nou dat was wel een toestand hè dinsdag! Ik graaf in mijn geheugen. Dinsdag? Toestand? U wilde graag vrijdag eerder behandelt worden en toen wilde de afdeling planning niet meewerken. Oh ja dat, ja dat was best een toestand. Gelukkig dat die tussen persoon het voor u geregeld heeft hè. Het is geen probleem hoor om een afspraak te verzetten, als u dat nog een keer wilt kan u dat beter rechtstreeks met mij doen. En wanneer u toch met de afdeling planning te maken krijgt moet u nooit noemen dat het om een file gaat, daarvan gaan ze steigeren. Het liefst wil ik hem uitleggen hoe het precies gegaan is. Ik kan het niet laten nog even te zeggen dat ik het jammer vind van die afdeling dat ze denken dat ik geen “zin” heb om 3 uur in de file te staan maar dat ik dat gewoonweg niet trek. Verder laat ik het en onthoud ik wel dat ze hier flexibeler omgaan met mijn wensen.

Ik krijg de opdracht mee er vrijdag uiterlijk 13.55 zijn want om 14.00 uur eisen de technici het bestralingsapparaat op.  Als ik er niet ben moet ik alsnog wachten tot 16.00 uur.

Thuis stuur ik het taxibedrijf hier nog een mailtje over. Ik leg uit dat ik niet te laat kan komen deze keer. Ik krijg terug dat ze niet meer kunnen doen dan me een uur van te voren ophalen. Wanneer ze me eerder zouden halen wordt de wachttijd bij het AVL voor de taxichauffeur weer langer en dat wordt weer niet vergoed…………

Vrijdag zit ik om 12.45 op hete kolen, ik wil dat de taxichauffeur vandaag te vroeg is. Soms gebeurt dat namelijk. Vandaag wil ik dat.

Om 12.55 ga ik vast naar buiten. Aan het einde van mijn opritje gekomen zie ik dat de taxi 2 huizen verderop staat te wachten. Ik stap in. Stond u allang te wachten vraag ik? Ongeveer 10 minuten zegt hij. Wij mogen eigenlijk nooit te vroeg aankomen bij de klant. Grrrr grom ik in mezelf. Amsterdam, zegt de chauffeur, dat wordt voor het eerst! Ook dat nog, heb ik weer. Of ik de weg weet. Ja die weet ik. Gassen vent! Hij moet nog even een formuliertje invullen en  hij schrijft heeeeeel langzaam vind ik. In mijn verbeelding sprint ik de auto uit en stap in mijn eigen. Op de A28 meteen in de file. Gelukkig niet voor lang. Tot Baarn rijdt hij niet harder dan 80 km/p.u. en ondertussen kom ik er achter dat deze man pas 3 weken als chauffeur werkt. Zijn vorige baan hield iets heel anders in. Om 13.56 kom ik binnenrennen, ze staan met de deur open op me te wachten. Rits rats, klik klak, zoem zoem, pats boem en werkelijk om 14.02 loop ik de behandelkamer weer uit.  Om 16.00 stort ik mijn bedje in. Hèhè weekend, 2 dagen rust.

Uiteindelijk publiceer ik dit stukje pas woensdagavond. Ik ben zo ontzettend sloom met alles. (Behalve met salsa dansen trouwens, helaas wat het de laatste keer vanavond).

Van bepaalde mensen wil ik hun privacy waarboren. Dus voorzichtig beschrijf wat ik meegemaakt heb, ik zal het zo veel mogelijk bij mezelf houden.

Hij is aardig, eerlijk gezegd krijg ik er direct een heel ongemakkelijk gevoel van. Heel onzeker, onveilig. Toch is het grotendeels alleen maar zijn aardigheid waardoor ik dit gevoel krijg. Deze bepaalde aardigheid maak ik niet vaak mee. Ik vind hem een beetje gek. Waarom? Omdat hij zo aardig is? Niet alleen dat. Hij heeft een stopwoordje wat hij na iedere zin zegt. Dat klinkt als Brigitte Kaandorp die grappig zit te doen. Een andere toon in zijn stem doet me denken aan Michiel Romeyn, die een bepaald typetje speelt. Ik vraag me echt af of deze man wel honderd is. Hij heeft een bijzondere en grote woordenschat. Wanneer hij over zijn hobby’s verteld doet hij me erg denken aan een jongetje bij mij op de lagere school. Het jongetje was altijd alleen. Hij was vaak agressief, en werd veel gepest. Hij was heel slim. Hij had een bijzonder interesse voor treinen. Ik ging met de trein naar school en zag hem altijd op het station. Wanneer mijn trein eraan kwam stapte hij voorin de trein, rende de trein door en sprong er aan het einde weer uit.

Hij verteld me dat een familielid zijn financiën regelt. Ik oordeel in mezelf: inderdaad niet honderd dus. Hij is pas 3 weken taxichauffeur en mocht na het eerste gesprek meteen beginnen. Ik vraag me af: hebben ze wel goed naar deze man gekeken? Als ik zijn rijstijl alleen maar even voel (ik doe even mijn ogen dicht) dan voelt dat goed. Gewoon, relaxed. Ik word niet zenuwachtig. Als ik naar hem kijk dan word ik bloednerveus. Zijn knieën tegen het dashboard. Heel dicht op het stuur. Het geeft me de indruk dat hij kleiner is dan ik. Wanneer hij uitstapt zie ik dat hij echt wel 1.80m is. Ik heb het nog nooit meegemaakt maar hij vind dat hij mij naar de wachtkamer moet brengen. Ik laat hem dat maar doen. En wanneer ik er weer uit kom gaat hij recht voor me staan. Van binnen schiet ik om een bepaalde reden in de lach. Hij kijkt me aan en vraagt me of ik me goed voel, of ik niet duizelig ben. Of ik misschien wil liggen op de achterbank. Het is duidelijk dat hij goed bekijkt of het klopt met wat ik zeg. Ik voel me prima. Op de terugreis voel ik me iets zekerder. Maar er schiet wel door mijn hoofd dat hij wel eens onverwacht iets geks kan doen. Ik spreek op een bepaalde manier tegen hem, alsof ik het tegen een klein kind heb. Hij voelt kwetsbaar. Hij heeft me veilig weer thuisgebracht en is een van de aardigste mensen die ik ooit ontmoet heb. In ieder geval de aardigste taxichauffeur.