Vandaag naar IKEA.
Meestal als ik iets nodig heb. En als ik iets niet echt nodig heb, dan toch. Mijn aankopen zijn meestal goed overdacht. Ik kan heus wel luxe-dingen kopen maar niet zo heel erg goed. Een gat in mijn hand heb ik niet. Ik kan thuis iets bedenken en dan in de winkel besluiten dat ik gek ben als ik dat koop. Ik kan ermee de hele winkel doorsjouwen en het dan vlak voor de kassa ergens neerleggen. Dit koopgedrag van mij heeft alles te maken met mezelf (n)iets gunnen. Er gewoon niet goed in zijn geld uit te geven.
(tegenwoordig wel iets beter, heb in een half jaar tijd 3 paar laarzen gekocht)
Als ik binnen kom sta ik al gauw met een handig IKEA ding in mijn handen. Een laptopsteun, die je op je schoot kan leggen als je op de bank zit met je laptop erop. Ik doe dat heel vaak en het ding kost 12.50. Mijn vriendinnetje zegt: dat ding pak je nou elke keer als ik met jou naar IKEA ga en uiteindelijk neem je hem nooit!
Ik besluit hem weer niet te nemen want waar moet ik dat ding laten wanneer ik hem niet gebruik?. Slim als IKEA is kom ik dit product een paar honderd meter verderop weer tegen. En een paar honderd meter verderop weer. Op een gegeven moment zie ik hem in het zwart. Dat geeft de doorslag, ik neem hem.
Er overkomt me een gevoel. Fuck de IKEA, fuck you, fuck iedereen, fuck kanker.
Het volgende wat ik neem is een dekentje, voor op de bank. Ik kan niet kiezen, ik neem er gewoon twee. Bij elk ding wat ik in de grote gele tas stop zeg ik tegen mijn vriendin (zie hierbij een zielig gezicht): misschien gaat het wel over als ik dit koop.
Verder koop ik nog een pan, en een matrashoes, en een opbergdoos. (Valt mee toch?). Ik sleep de tas, aanstellerig, over de grond met me mee, deze is te zwaar geworden om te dragen.
Dit emo(tionele) koopgedrag helpt me best wel eventjes weg te komen van mijn angstige gevoel. De angst voor het verlies. Binnenkort weet ik wat ik precies ga verliezen en kan ik afscheid gaan nemen.
Lief vriendinnetje wanneer gaan we weer…………….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten