Echo prikken

Om 9.15 voor de echo met prikken. Even met een bekende gepraat die daar werkt maar ook weer niet te veel. Heb geen zin in gehuil van mezelf nu. De wachtkamer zit vol met vrouwen. En mannen van de vrouwen. Er wordt veel gesproken over mammo’s, echo’s en biopsies. Bij mij links zegt mijn overbuurvrouw, oh dat is toevallig bij mij ook links zegt haar buurvrouw. Ze praten over Truus want die had het ook al links. Er zit een man waarvan zijn vrouw al heel lang binnen is. Een soort van verpleegster komt ons steeds vertellen dat het nog even duurt. Wij vragen ons af waarom die man hier zit en niet bij zijn vrouw is. Ieder voor zich.

Mijn hoofd maakt natuurlijk een film van wat zich afspeelt in de wachtkamer.

De film heet: Het linkerborstkankervirus is uitgebroken.

Ik zie een bekende binnen komen. Hij ziet er zo verschrikt uit dat ik hem niet goed herken. Hij ziet Bart. Bart vraagt hem waarom hij daar is. Arm uit de kom en jullie? Bart wijst naar mij en ik zeg dat ik hier zit hier omdat ik borstkanker heb. Kut zegt hij. Ik zie zijn gezicht veranderen, ik herken hem weer. Het lijkt alsof zijn eigen pijn even weg is.

Na anderhalf uur zijn we aan de beurt. Ik klaag niet over het wachten hoor, maar het is wel vervelend. Ik klaag wel over het wachten dus.

De assistente wijst de dokter op de vreeslijke bloeduitstorting op mijn rechterborst. Houd er dus rekening mee dat ie nog gevoelig kan zijn zegt ze tegen hem. Dat vind ik aardig van haar. Ja het is nog behoorlijk gevoelig. Op de echo ziet hij rechts niets anders dan de bloeduitstorting. En links kan hij de twee “plekjes” ook niet vinden.

Dat betekent dat de biopsie gedaan moet worden met een MRI scan. En dat doen wij hier niet in Amersfoort. Ik kan kiezen Rotterdam, Utrecht, Amsterdam.

We mogen wachten in de wachtkamer. Doktoren overleggen en ze besluiten dat ze mij willen overdragen aan het AVL in Amsterdam. Ik word vanmiddag gebeld voor een afspraak. (zeggen ze).

Amsterdam voelt goed, we gaan het ervaren.