Kankerzooi

Kankerzooi.

Vanaf het begin schrijf ik van me af. Zeiken, kritisch zijn, zielig doen. Het is echt kut als ze zeggen dat je kanker hebt.

Waarom een weblog?

Omdat ik graag mijn pijn, verdriet, woede, blijdschap……..mijn emoties deel. Mijn bevindingen, gedachtes en belevenissen. Als ik deel dan hou ik mijn hart open. Open voor de belangrijkste levensstroom: liefde. Liefde overwint alles.

Met mijn gezeik wil ik uiteraard niet zeggen dat de mensen die ik tegenkom hun werk niet goed doen of dat ze niet aardig zijn. Ik zie wel veel verbeterpunten voor hen.

Wanneer je ziek bent bevonden of wanneer je in onzekerheid leeft over je gezondheid ben je kwetsbaarder dan wanneer je gezond bent. Wanneer je gezond bent wil je als mens behandeld worden. Met volle aandacht en respect. Wanneer je ziek bent niet anders!

Ik heb het idee dat ik me een aantal keren had moeten voorstellen als Prinses Maxima. Dan was ik anders behandeld. Ik wil niet zeggen dat ik als een prinses behandelt wil worden maar ik wil zeggen dat Prinses Maxima net zo een mens is als ik (en alle andere kwetsbare en niet kwetsbare).

Wat ik wel met mijn gezeik wil zeggen is dat ik kwaad ben. Kwaad op kanker.

En ook met de humoristische filmpjes die ik in mijn hoofd maak en mijn grappen  waar je af en toe over leest, bedoel ik niets kwaads over de mensen die er in voor komen.

Het gaat over mij.  Die gekkigheid heb ik nodig om te overleven. 

Stoelmasseur sinds 3 jaar. En sinds een half jaar Massage-Therapeut. Ik heb 4 jaar geleerd over: wat als je cliënt kanker heeft. Ik heb daar niets geleerd over: wat als de masseur kanker heeft. Bij dat hoofdstuk ben ik nu.

Misschien wordt ik ook wel schrijver. Eigenlijk ben ik dat al want ik schrijf mijn eigen verhaal. Ik laat het wel een keer redigeren. Ik tik het nu op het scherm in mijn spreektaal. Haha langdradig en soms niet makkelijk leesbaar zie ik wanneer ik het terug lees. Maar dat is nu niet belangrijk en zo kennen jullie mij.

In een heel mooi dagboekje schrijf ik handmatig de leuke dingen van de dag. Dingen waar ik blij van word. De kleine dingen die het doen, zal ik maar zeggen. Het boekje is te mooi om lelijke dingen in te schrijven. Bovendien merk ik dat het een uitdaging wordt om zoveel mogelijk blije dingen mee te maken en op te schrijven.

Namen vanuit het ziekenhuis heb ik maar niet genoemd, je weet maar nooit. Als ik ze niet noem wordt het makkelijker iemand flink de schuld te geven in een situatie. Wie moet ik eigenlijk de schuld geven? Het is de schuld van Kanker.

Tamara