Ik ben er klaar voor

7.00 uur in de auto. De hele weg luister ik aandachtig naar het slechte nieuws over de vreselijke ramp in Japan. Een tsunami…doden…vermisten…sneeuw…angst en paniek over schadelijke straling… een nucleaire ramp. Ik word vandaag eerst verwacht op de afdeling nucleaire geneeskunde.

We drinken een uur koffie en maken grappen over mensen die hier werken en mensen die we zien lopen. Ik kijk graag mensen en zeg ook graag wat over ze. Bart zegt: ik kijk wel uit wat ik zeg, anders kom ik weer op dat blog van je!  

De schildwachtklierprocedure. Een radioactief stofje wordt ingespoten in de tumor. Bart maakt plaats voor de dokter die mij komt prikken. Blijft u maar op de kruk zitten meneer, er vallen veel mannen flauw bij deze handeling! Het was even pijnlijk voor mij maar Bart bleef rechtop. Daarna zijn er, gedurende de dag, verschillende röntgenfoto’s gemaakt om te kijken welke schildwachtklier(en) zich laten zien. Gelukkig er is maar één schildwachtklier, en ook nog op de gunstige plek onder mijn oksel. Bij het borstbeen had ook gekund. Met een stift wordt aangegeven waar er gesneden moet worden.

De plastische chirurg denkt hardop. Zij ziet verschillende mogelijkheden en tekent dat prachtig uit. Hmm…niet meer in bad dus gaat er door mijn hoofd.

Verder doe ik nog aan een onderzoek mee wat het onderzoek naar kanker in de toekomst op allerlei vlak gaat vergemakkelijken. Ik lever mijn toestemming in bij de arts-onderzoeker. Hij en een meneer van Philips komen morgen een kijkje nemen bij de operatie.

Om 14.00 is alles geregeld. We gaan naar huis.

Ik krijg nog steeds telefoontjes, kaartjes, mails, smsjes, en persoonlijke bezoekjes. Wat een aandacht. Ik vind het fijn, ik heb het nodig.

Ik ga zeker niet Salsa dansen vraagt iemand. Fout zeg ik, ik ga juist Salsa dansen. Na het Salsa dansen praat ik nog even na met mijn Salsa vriendjes. Ik ben doodmoe, voel een beetje weerstand om naar huis te gaan. Maar ja, drinken (zuipen) kan ook niet met een narcose voor de boeg. Een spaatje rood dan maar. En daarna toch maar naar huis. Gauw slapen, want anders wil ik eten. En ook dat kan niet met een narcose voor de boeg.

Nu om 22.36 tik ik nog wat op mijn blog. Ik ben er klaar voor. Moet nog even een tasje inpakken, weet alleen nog niet met wat. Ik zie het allemaal wel, zo sta ik er nu in. Ik geef me over, zo voelt het. Morgen weer om 7.00 uur de deur uit. Om 11.00 lig ik op de operatie tafel. Bart is er als ik bijkom. En met de juiste hulp en organisatie talenten van mensen om me heen word er voor gezorgd dat onze kinderen morgen middag naar Amsterdam worden gebracht om me te bezoeken. Naar dat moment kijk ik nu uit…..