Stereotactische biopt

Drukke dag.

Om 9.00 uur stereotactische biopt.

Om 13.30 uur crematie Opa Daan Romeyn

Om 15.45 uur MRI scan

Vorig week viel de biopsie reuze mee. Het duurde 10 minuten. Misschien 20. De naald waar ze het over hadden was een dikke, maar wel een naald. Ik heb daar geen vervelende ervaring opgedaan, dit onderzoek zou volgens mij ongeveer het zelfde zijn. Alleen maar een ander apparaat om de plek te lokaliseren. Dacht ik dus………….

Ik ben snel aan de beurt. We gaan naar de kamer die ze me vorige week hebben laten zien. Een heeeeele aardige mevrouw/zuster ik weet niet hoe ik haar moet noemen, met hele lieve oogjes, keurig opgestoken haar. Ik oordeel: zwaar gelovig, kan niet missen. Haar collega, die ze voorstelt, een boom van een vent met een kaal hoofd. Ik oordeel: een uitsmijter. Een uitsmijter met een hele zachte lieve stem. Ik voel gene voor hem, meer dan voor haar. Maar ik kan het uitschakelen want het is zijn werk. En ik ben hier een medisch object. Het eerste wat ik te horen krijg is: het duurt 1 tot anderhalf uur. Vreemd, dat had ik niet verwacht, maar vooruit dan maar. Bart mag op de gang of ergens anders wachten.

De 2 collega’s spreken af wie wat doet. Zij gaat met mij bezig en hij gaat achter de computer. De dokter die de biopt gaat nemen komt zich even voorstellen want, zeggen ze, u ligt straks met uw hoofd naar de muur. De tafel gaat omhoog en wij werken onder de tafel, dus u hoort straks alleen stemmen.

Ik knik de hele tijd braaf op alles wat ik te horen krijg.

Wanneer ik me uitkleedt hoor ik haar tegen hem zeggen: vind jij het hier ook zo koud? Oh ja zegt hij, de verwarming staat ook niet aan????????????

Hier begint mijn kritische oordelen over hoe zo’n onderzoek een stuk comfortabeler zou moeten verlopen. Er volgt nog meer.

Ik mag met een ontbloot bovenlijf op de tafel gaan liggen. De tafel is een harde ijzeren plaat met een gat erin. Het gat is zo groot als een voetbal. Mijn rechterborst moet door het gat. Er ligt een soort dekentje of dun gel-ding op de tafel maar deze blijft heel hard. Ik voel gelukkig de kou van de tafel niet. Wel de kou van de omgeving. De harde rand van het gat drukt op mijn ribben en darmen. Ik zie dit al voordat ik op het gat ga liggen maar ik zal er toch op moeten gaan liggen. Ik krijg een kussentje onder mijn hoofd. Ligt u goed? Nou nee, dat niet, maar ik snap dat het even zo moet. Dus ja het gaat wel zo. Ik krijg een deken over me heen, daarmee is de omgevingskou gelukkig weg. Ik weet niet waar ik mijn armen moet laten, ik weet niet hoe ik ze het beste kan leggen en ze daar 1 tot anderhalf uur kan laten. Ik kan mijn lijf ontspannen, mijn gedachten niet. Het lijkt alsof het ontspannen lijf als het ware bevriest, heel gespannen dus. Omdat er geen beweging in zit?

Vanaf nu hoor ik alleen “de stemmen”. De tafel gaat omhoog. Ik lig op een brug in een autogarage naar een witte muur te staren. Ik hoor pilotentaal. Klinkt boeiend, komt heel secuur over. Ik geef me over. Ik voel ijskoude handen die mijn borst tussen de twee mammoplaten persen. Waarom heeft deze ontzettende aardige, precieze mevrouw, ijskoude handen!!!!!!! Jongens kom op nou, had ik me voor moeten stellen met de naam Prinses Maxima? Dan had ze vast wel gezorgd dat de kamer warm was en warme handen gehad.

De mammoplaten zitten natuurlijk niet in 1 keer goed. Au au, au. Ok, dit hoort erbij. Tamaar, meisje,  het is zo weer over zeg ik tegen mezelf.

Als de platen goed zitten en “de naald” op scherp staat, klinkt het alsof de mevrouw zegt: reddy for take off. Dan komt de dokter. Hallo mevrouw ik ben er ik ga nu de biopt nemen…………..

De verdoving prikt. Ik voel de grote naald mijn borst in gaan. Hij voelt erg groot. Hij zegt dat hij gaat boren. Hmmm boren met een naald. Een boormachine dus.

Gaat het met u mevrouw?Tja het gaat, of nee het gaat eigenlijk niet. Getrek, gesjor, geboor, geprik daar allemaal onder die tafel, terwijl ik er bovenop lig en niet meer weet hoe. Nee het gaat niet. Moet ik flink zijn? Dat is moeilijk hoor als je je kwetsbaar voelt. Ik snap dat ik geen keus heb.

Ruim een uur later is dit voorbij. Ik zoek Bart in de gang op en wil zo snel mogelijk het ziekenhuis verlaten. Ik huil, wat een ongelooflijk kut onderzoek. Dit was geen onderzoek, maar een operatie! En dat heb ik helemaal niet in het foldertje gelezen. Soms zeggen ze, kan je maar beter niet van te voren weten hoe het gaat. Oneens, ik wil wel weten wat ze doen. Ik ben niet eens kleinzerig maar hiervoor mogen ze mij de volgende keer onder zijl brengen.

Ik ben boos over de oncomfortabelheden. De gevangenissen in Nederland zijn toch ook comfortabel. Waarom kan zo’n onderzoek dan niet heeeeeeel comfortabel worden gemaakt. Ik geloof er niets van dat dat zo moeilijk is. En ik weet zeker dat het zou schelen. Alle vrouwen die dit moeten meemaken heten wat mij betreft vanaf nu: Prinses Maxima.

Thuis val ik als een blok in slaap op de bank. Om 13.00 uur maken ze me wakker voor de crematie van Daan. Ik ben blij dat ik daar bij was.

Om 15.45 heb ik de MRI scan, die valt reuze mee.

Ik ben kapot.