Ed komt vandaag. We gaan webloggen. De afgelopen maanden hebben wij veel met elkaar aan tafel gezeten. Brainstormen over stoelmassage, websites maken, ruzie maken…….. Ruzie maken doen we nu niet meer, we zijn gewend samen te werken. We kennen elkaar al heul lang en houden rekening met elkaar. We zijn een goed team. (Hij doet nog wel steeds ongevraagde dingen, maar ja hij bedoelt het goed).
Ik lees mijn tekst voor. Ik durf het niet aan om mijn tekst op internet te knallen zonder dat iemand anders geluisterd heeft. Ik ben bang dat ik op een bepaalde manier grof ben of dat ik dingen zeg die ik niet kan maken, of dat ik te open ben (kan dat kwaad?). Dat ik anderen kwets, dat ik wat los maak in de ander. Wat maak ik met mijn verhaal eigenlijk in jullie los, wat doet het met jullie? Mevrouw de therapeut is daar natuurlijk nieuwsgierig naar. Oeps, ik verander van onderwerp, hier hebben we het later wel over.
Ik vraag Ed dus niet om zijn eigen mening maar hij mag wel mee bepalen of het kan. Elke keer lezen we een dag, keuren we deze goed en zetten we het op mijn weblog. Tjonge jonge wat een klus, om 16.00 zijn we klaar. Ik ben tevreden.
De rest van de avond krijg ik veel volgers die zich aanmelden en veel mailtjes. Het doet me zo goed!
Wat het met me doet? Heel veel. Ook iets heel fijns, maar dat komt waarschijnlijk omdat je zo beeldend schrijft, alsof je er zelf bij bent als lezer. Dat is troostend en dat is nu fijn :-)
BeantwoordenVerwijderen