De chillste kinderen

's ochtends hebben Bart en ik het er even over. Vandaag ligt de uitslag van mijn onderzoek op het bureau van de arts. Ik heb volgende week pas een afspraak om de uitslag te horen,  als ook de uitslag van het andere onderzoek er is.

Ik bel papa. Vandaag voor het eerst. Om 24.00 uur heb ik alleen maar een gelukkig nieuwjaarstelefoontje met hem gedaan, maar verder nog niets. Ik huil al voordat ik papa ga bellen. Ik voel me kind. Kind van mijn vader. En als kind kan ik me een rotje huilen, dus ik doe dat.

Papa zegt: wat is erger de wetenschap of de onzekerheid. Hangt van de wetenschap af, zeg ik.

Niet lang nadat ik opgehangen heb zegt Bart: zal ik even bellen met het ziekenhuis?

Ik kan de beslissing niet nemen maar zeg tegen hem: Als jij de beslissing neemt, zonder mijn goedkeuring te vragen, en je zegt ik ga nu het ziekenhuis bellen dan wordt ik daar blij van. Oke dan ga ik nu het ziekenhuis bellen zegt hij.

Om 15.30 kunnen we komen.

De assistent chirurg die vorige week een handmatig borstonderzoek heeft gedaan, niets voelde, en mij vertelde dat ze me vast wilde zien omdat ik mogelijk een patiënt van haar zou worden, komt het kamertje binnen. Ze vraag hoe het gaat. Ik zeg dat de spanning niet te snijden is. Dan zal ik maar meteen met de vervelende mededeling komen dat je borstkanker in je linkerborst hebt, zegt ze.

We zeggen niets, ik zit een beetje te knikken. We blijven alle drie rustig. Ik hoor mezelf zeggen dat het nog niet doordringt. Het dringt wel degelijk door in mijn hoofd maar de emotie blijft nog even stil. Ze verteld en wij vragen het een en ander. Om half 5 verlaten we het ziekenhuis.

Meteen praktisch, ik overleg met Bart. Ik wil het z.s.m. aan de kinderen vertellen. Ik ben graag een open boek, wanneer het dit soort dingen betreft. Menno en Lars moeten werken tot acht. We besluiten dat we AH wel afbellen om rustig met de kinderen te praten.

Ik sms dat wij op weg zijn van het ziekenhuis naar huis en dat ze even allemaal naar huis moeten komen. Ze weten dat we voor een uitslag gingen.

Thuis tref ik Menno, ik vertel dat de dokter slecht nieuws had, ik heb borstkanker. Dan roepen we Odile van boven. Ik vertel het haar. Dan komt Lars binnen en dan mag hij het op dezelfde manier aanhoren. Alle 3 mijn lieve kindjes troosten mij. Ze pakken me beet en knuffelen met me. Ik voel grote sterke armen en voel me een heel klein zielig moedertje. Ik heb echt de chillste kinderen van de hele wereld.

Dorien komt het slechte nieuws aanhoren en me knuffelen.

Na het eten gaat ieder zijn eigen weg. Ik merk dat ik het belangrijk vind dat zij het gaan delen. Ze doen dat.

Corinne komt. Even later Tamara. En ook Rita zit bij me aan de tafel. We maken plannen. Wat nu?

Ze vertellen me dat zij “leuke” dingen met me gaan doen. Wat bijvoorbeeld? Wandelen want dat is goed voor je. Ik zet een jammerlijk kinderstemmetje op, neeee niet wandelen, daar word ik zo moe van. Er volgen wat therapeutische geluiden.. We lachen en drinken wijn.